Las ożywionego mitu

"Las ożywionego mitu" został opublikowany w 1984 roku, ale na pierwszy rzut oka sprawia wrażenie książki pochodzącej z jeszcze dawniejszych czasów. Trudno rozróżnić w jakiej mierze jest to spowodowane umiejscowieniem akcji w latach czterdziestych XX wieku, tuż po zakończeniu II wojny światowej, a w jakiej wybraną przez autora klasyczną formą opowieści o braciach, miłości, zemście i tajemnicy. Autor udanie (na ile mogę to ocenić) oddaje atmosferę tamtych czasów i łączy ją ze światem anglosaskich legend. Łącznikiem jest magiczny pradawny las, w którym mity, podania i istoty z nich pochodzące ożywają wskutek oddziaływania umysłów ludzi. Autor przypisuje zresztą umiejętność mitotwórstwa całej ludzkości, ale ujawnia się ona z różną siłą i generalnie zanika wraz z rozwojem cywilizacji. Są jednak miejsca szczególne, stanowiące bramy i ostoje do całej mitycznej przeszłości ludzkości.

Powieść zapowiada się naprawdę interesująco, ale autor obiecuje więcej niż w rzeczywistości ma do zaoferowania. Tajemnice lasu okazują się dość łatwe do zaobserwowania, chociaż wyjaśnienia ich mechanizmów nie należy oczekiwać. Ojciec głównych bohaterów poświęcił ponoć całe życie na próby zrozumienia lasu i odniósł umiarkowane sukcesy. Obu jego synom wszystko przychodzi podejrzanie łatwo, zwłaszcza gdy okazują się postaciami przewidzianymi w legendach i znacznie lepiej wykształconymi niż wydaje się na początku książki. Ich historie opisane są nastrojowo chociaż niespójnie. Irracjonalne zachowania...