Latarnia uśpionych miłości

[współpraca reklamowa wydawnictwopapieroweserca]

Latarnia uśpionych miłości wyróżnia się na tle przeczytanych przeze mnie książek.

Jeśli miałabym jakoś ją określić to jest ona jak poemat o pierwszych miłościach, które się kończą, coś po sobie zostawiają, nie zawsze są piękne, mają w sobie tę surowość i trwają w naszych umysłach przez długi czas. Wydanie jest przepiękne, łączy się z fabułą a te brzegi po prostu wow, tak jak środek.

Co znajdziecie w środku:

● narrację zarówno pierwszoosobową od strony Alby i Elona, a także trzecioosobową od strony Dziadka Alby - Pelayo i Morza;

■ wakacyjną miłość, wszystkie jej etapy oraz pewną mądrość jaka pojawia się na kartach powieści;

● niezwykły krajobraz oraz opisy, które aż sprawiają że czujemy zapach soli i piasku;

■ tajemnicę skrywaną przez lata, która zaskakuje finałem;

● starą duszę w młodym ciele, zagubionych nastolatków i dorosłych;

■ choroba Alzheimera w dość delikatnym opisie oraz jej konsekwencje;

● niezwykle wrażliwą, powolną akcję okraszoną cytatami zapadającymi w pamięć i decyzjami, które zmieniają bieg wydarzeń;

■ lekki wątek lgbt.

Książka zaczyna się od dziadka Alby, ale nie tylko na nim się kończy. Tajemnica, którą o...

Czy sięgając po „Latarnię uśpionych miłości” spodziewałam się książki, która poruszy mnie to szpiku kości? Kompletnie nie. W morzu premier łatwo się pogubić, coraz ciężej trafić na perełkę. Książki podobają mi się, owszem, nawet i bardzo! Jednak mało która porusza jakieś skrywane, czułe struny.

„Latarnia uśpionych miłości” to rozwleczoną podróż przez czasy nastoletnie i dorosłość Alby i Enola. Ona- buntowniczka popełniającą wiele błędów. Nie myśli o konsekwencjach swoich czynów, miałam wrażenie, że istnieje dla niej tylko tu i teraz. Enola definiuje jedno zdanie: miał starą duszę. Zawsze ciut wycofany, skryty, żyjący w swoim rytmie. I uczucie, buzujące między tą dwójką od pierwszego spotkania.

Współczesność przetkana jest z czasami przeszłymi, nutką tajemnicy. Dodatkowa perspektywa morza niesamowicie ubarwnia tą historię, to była moja ulubiona narracja. W tych rozdziałach nic nie może sięukryć, żadna emocja.

Na deser Pelayo- dziadek. Coraz bardziej schorowany, nieszczęśliwy. I przebłyski przeszłości, wspomnienia wyłapane z chwil, których nie chce zapomnieć, zapisane na kartkach. Bo coś, co miało taką moc, nie może zniknąć w nicości.

Płakałam. Żałowałam, chciałam kłucić się z losem. Finalnie moje serce znalazło ukojenie, i naszła mnie myśl, że czasem szczęśliwe zakończenie wygląda inaczej, niż to kultowe „żyli długo i szczęśliwie”.

„Latarnia uśpionych miłości” to piękna, sentymentalna podróż po malowniczych ulicach Vareli. To ż...