Latarnia uśpionych miłości recenzja





„Wolałbyś zapominać po trochu i wiedzieć, że to odchodzi, czy nagle, żeby nie bolało?”

Latarnia uśpionych miłości to powieść, która łamie serca, rozkrusza je w drobny mak. Powieść, która powoduje, że napływają mi łzy do oczu, gdy tylko pomyślę o bohaterach. Powieść, za którą dziękuję @booky_moon, bo to dzięki niej sięgnęłam po ten tytuł.

Jeśli potrzebujecie w swoim życiu książki, która was rozerwie na kawałki i przemieli – znaleźliście ją. Latarnie uśpionych miłości to powieść z gatunku obyczajowego z nutką romansu. Poznajemy historię z czterech perspektyw – z perspektywy Alby, Enola, Pelayo i… morza. Perspektywa morza mnie niesamowicie urzekła, jako ten narrator wszystkowiedzący, jako narrator, który dopowiada to, co nie zostało wypowiedziane. Jako narrator, który doskonale wiedział, co w tamtych chwilach czuli bohaterowie.

Moje całe serce skradł wątek Pelayo – dziadka Alby. Pelayo choruje na demencje i z każdym dniem co raz więcej ulega zapomnieniu. Próbuje spisywać najważniejsze dla niego wspomnienia – wspomnienia pierwszej miłości. Tej miłości, która aż bolała, tej miłości, która była tak piękna, że aż chciało się płakać. Alba przyjechała do miasteczka, żeby się zaopiekować dziadkiem i, jak się okazało, żeby uporządkować osobiste sprawy, pogodzić się z tym, co wydarzyło się przed laty.

Alba i Enol to para dwudziestoparolatków, osób, które powinny w tym momencie jeszcze studiować. Alba jest dziewczyną, która głównie popełnia błędy w swoim życiu, ale w końcu młodość od tego jest, prawda? Między Albą i Enolem iskrzyło od samego początku, nawet we wspomnieniach. Przeczuwałam do czego to wszystko doprowadzi – pewne niedopowiedzenia, chęć poznania za wszelką cenę, kto jest wielką miłością dziadka.

Mimo że poruszany jest tutaj ciężki temat choroby Alzheimera, to nie jest on przytłaczający – wiecie, jest to bardzo przykre, poruszające, ale nie jest aż takie dobitne. Pelayo głównie potrzebuje opieki przy tym, by nie wychodzić samemu z domu. Autorka skupiła się przede wszystkim na zapominaniu.

Myślę, że istotnym faktem dla niektórych będzie to, że w Latarni uśpionych miłości poruszany jest wątek miłości jednopłciowej. Miłość to miłość, ale wiem, że nie każdy tak uważa.

Mimo bólu, jaki sprawiła mi ta książka i historia Pelayo oraz Alby i Enola, to z całego serca mogę ją polecić. Myślę, że fani książek obyczajowych czy romantycznych będą bardzo zadowoleni.