Za nadobne recenzja







[współpraca reklamowa]

Czytaliście książkę, w której nie polubiliście żadnego, ale to żadnego bohatera? Ba, książkę, gdzie życzyliście co najgorsze dosłownie każdemu?

Ja właśnie taką przeczytałam. A mowa o Za nadobne Piotra Borlika. Jest to moje pierwsza styczność z autorem, ale nie ostatnia, nawet pomimo tego, że gardzę każdą jedną postacią z powieści.

Uważam, że trzeba mieć niesamowity talent i warsztat pisarski, żeby stworzyć takich bohaterów, a mimo to przeczytać powieść jednym tchem. Powieść liczy nieco ponad trzysta stron, więc dla mnie to thriller na „jedno posiedzenie” (rozbite na wieczór i poranek ;)). Niesamowicie wciągająca historia – cały czas zastanawiałam się kim jest tajemnicza „ona”, która rozprawia się z jednym z głównych bohaterów.

Powieść prowadzona jest w dwóch liniach czasowych – teraz oraz rok wcześniej. Rok wcześniej poznajemy historię Judyty, wspólniczki Romana i jego brata. To tutaj poznajemy dokładnie głównego bohatera i możemy się domyślać powodów przez które znalazł się w obecnej sytuacji. Początkowo myślałam, że polubię Judytę, w końcu w pewnym sensie była ofiarą Andrysiaka, jednak im dalej w las, tym moje nastawienie co do niej ulegało zmianie. Natomiast o teraźniejszych wydarzeniach pisać nie będę, bo to trzeba przeczytać i przeżyć razem z bohaterami.

Roman Andrysiak to uosobienie toksyczności i gburowatości. W dodatku jest seksistką, rasistą, damskim bokserem, a w swoim przekonaniu – królem świata. Roman myśli, że jest osobą, która może wszystko, która może zdobyć każdą kobietę, a ta, która mówi „nie”, tylko się z nim droczy – w końcu ma pieniądze i pozycje. Przede wszystkim jest człowiekiem złym, po którym nikt nie będzie płakać.

Naprawdę dawno nie spotkałam takich postaci, do których żywiłabym wyłącznie negatywne uczucia. Ani krztyny żalu czy współczucia. Z opisu na okładce możemy przeczytać, że ta powieść przekracza granice i z ręką na sercu zgadzam się z tym twierdzeniem. Za nadobne wyciągnęło ze mnie wszystkie negatywne emocje i uczucia, o których nie miałam pojęcia.

Mimo to podoba mi się warsztat autora i to w jaki sposób tworzy historie. Na pewno nie będzie to moje ostatnie spotkanie z panem Piotrem.