Ludzka przystań

''Kiedy ma się pięć lat, magia nie jest cudem. Jest czymś oczywistym''

W drugiej książce, autorstwa Johna Lindqvista pt. ''Ludzka przystań'', również znika dziecko, jednak tutaj jest to sześcioletnia dziewczynka Maja. Zniknięcie jest też bardziej spektakularne, ponieważ mała znika w taki sposób jakby rozpłynęła się w powietrzu. Jej ślady urywają się po prostu na śniegu, nie ma też żadnych innych śladów wokół. Gdzie podziała się Maja ?? Poszukiwania nie przynoszą efektów, całkiem jakby dziewczynka nałożyła czapkę niewidkę. Nie widać dziecka, ale widać ślady jej obecności, przynajmniej tak to wygląda dla ojca, który po alkoholowym depresyjnym ciągu, w końcu wraca na Domarö, małą wyspę, gdzie zaginęła jego córka.

Nie jest to żaden horror, a porównanie do Kinga jest mocnym nadużyciem. ''Akcja'', składa się właściwie głównie z opisów połowów, dojrzewania szwedzkich nastolatków, tajemniczej klątwy i tak dalej, pod sam koniec zaczyna się coś jak sen wariata, i ok, nie mam nic przeciwko snom wariata, przeważnie są kolorowe i bardzo ciekawe. Jednak kiedyś się w jednak kończą, a tutaj, miałam wrażenie że ta część się nigdy nie skończy. Kiedy przeczytałam dwudziesty raz, że mewy fruwały z daleka, a Anders miał mokrą kurtkę, zaczęłam ziewać, a kiedy pojawiły się schody w górę i w dół i znowu w górę i w dół i znowu w dół i w górę i znowu...miałam już serdecznie dość. Zakończenie które właściwie niczego nie zakończyło i nie wyjaśniło.

Jestem tą książką bardz...