Małżeństwo ze snu

Coś jakoś nie do końca mi po drodze z Panią Quinn ostatnio. Jest lepiej niż w kolejnej części cyklu, ale nadal mam uczucie niedosytu, braków i poczucie zmarnowania tematu. Ponownie zastanawia mnie ta statyczność ostatnich historii Quinn. Brak ducha czegoś więcej niż przebywania w karczmie, wielogodzinnych rozmów, zbliżeń i długich rozważań.
Istnieje oczywiście możliwość, że ta seria tak ma, a takie działanie jest celowe i przemyślane przez autorkę. Może rzeczywiście nowy, bardziej spokojny i refleksyjny klimat będzie służył autorce i jej historiom. Nie wiem. Na razie patrzę z dystansu i zastanawiam się.
Jednak na razie ciężko mi przestawić się na taki tryb historii. Została mi do przeczytania jeszcze jedna część z cyklu, i myślę, że wcześniej lub później, sięgnę po nią. Wtedy może łatwiej będzie mi ubrać w słowa i myśli swoje wrażenia.
Jeśli chodzi Małżeństwo ze snu to zdecydowanie większą sympatią obdarzyłam Edwarda. Wydawał mi się znacznie bardziej naturalny, a jego zachowanie po odzyskaniu pamięci, bardzo ludzkie. Sama Cecilia dla mnie była po prostu nijaka. Z jednej strony odważna i bezpośrednia, z drugiej niemrawa w swoich zachowaniach. Niby wiadomo co, jak i dlaczego, ale kiedy dochodziło do działania, to odkładała co tylko można było na później.
Próby uniknięcia balu mnie jakoś mnie nie przekonały, a może to tylko kwestia akcentów i braku zrozumienia z jakiego powodu to mogło być takie groźne i dlaczego trzeba było posunąć się, aż do takich kroków. ...