Inna Panna Bridgerton

Ech, jak marzy mi się „stara, dobra” Quinn. Pełna tego, co tak lubię w romansach historycznych: ciekawych bohaterów, zdarzeń, narastających emocji, świetnych potyczek słownych, szaleństwa bohaterów (a już szczególnie bohaterek). Brakuje mi tego.
Gdybym jednym słowem miała określić Rejs ku miłości powiedziałabym, że książka jest nudna. A kilkoma więcej: zbyt statyczna, zbyt skoncentrowana na dialogach, zbyt jednostronna, zbyt prosta. Brakuje mi w niej tej iskry, która sprawia, że od czasu do czasu lubię przenieść się do historycznej Anglii i zatańczyć razem z bohaterami na balu, pouciekać przed czarnymi charakterami, zapolować na męża najlepiej spod ciemnej gwiazdy.
Przynależność do rodziny książek o fantastycznej rodzinie Bridgertonów zobowiązuje. Tym razem nie udało się sprostać poziomowi jaki autorka wyznaczyła wiele lat temu. Nie ukrywam, że mam obawy aby sięgnąć po inne części nowego cyklu. Mocno się nad tym zastanawiam.
To nie jest zła książka, można doszukać się w niej wielu sympatycznych momentów, kilku fajnych rozmów, ciekawych postaci, ale daleko jej do poziomu do jakiego przyzwyczaiła nas Quinn.
Mimo wszystko polecam, bo jak można nie wiedzieć co los szykuje kolejnym pokoleniom rodziny B., nawet jeśli ich przygody, uczucia i emocje wydają się lekko bledsze niż te stare.