Morderstwa w Somerset

Uwielbiam seriale „Poirot” i „Morderstwa w Midsomer”, do których Anthony Horowitz pisał scenariusze. Od Agathy Christie zaczęła się moja przygoda z kryminałem. To wszystko pozwala przypuszczać, że „Morderstwa w Somerset” łyknę, jak młody bociek żaby. Niestety, nic z tego. Książka dłużyła mi się okrutnie. Fakt, intryga ciekawa, ale rozwleczona niemiłosiernie, przez formę powieści szkatułkowej. Gdybyż jednak była to tylko jedna książka w książce – tu trzeba co chwilę czytać jak nie listy, to czyjeś wspomnienia z dzieciństwa. Zresztą właściwa akcja też jest poprzetykana drobiazgowymi opisami, czasami nic nie wnoszącymi jak np. historia samochodu głównej bohaterki i opisy przejażdżek z siostrzeńcami. Przeszkadzały mi też liczne nawiązania do utworów Christie i ich serialowych adaptacji. Czasami miałam ochotę zakrzyknąć „weź chłopie wymyśl coś swojego!”. Ciekawa główna bohaterka i środowisko wydawców, w którym toczy się intryga nieco równoważą dyskomfort wynikający z powtarzającego się poczucia, że przecież już o czymś takim czytałam. Książka dla wielbicieli klasyków gatunku, bo można się pobawić w zgadywanie, kto był kim inspirowany. Tym bardziej, że autor w obawie przed brakiem zrozumienia, podaje pod koniec utworu odpowiedzi.

Klasyczny brytyjski kryminał; swoisty wręcz hołd złożony Agacie Christie, czego autor nie ukrywa. Mając lat naście zaczytywałem się tego rodzaju książkami. Czytając teraz "Morderstwa...", wydały mi się jakieś takie infantylne i naiwne. Intryga i jej rozwiązanie strasznie karkołomne i jakieś mało wiarygodne. Aczkolwiek książkę czyta się, mimo jej objętości, szybko i nie nudzi. Ma nawet momenty, kiedy nie mogłem się od niej oderwać. Jednak mimo sentymentu do tego rodzaju literatury, muszę ją zostawić, gdyż wrażenia nie są już takie jak kiedyś.

Ależ to dziwna książka! W pozytywnym tego słowa znaczeniu. Mam pewien kłopot z jej opisaniem, ponieważ nie chciałabym zdradzić zbyt wiele z fabuły, aby nikomu nie popsuć osobistego odbioru. Oto urok kryminałów! Anthony Horowitz w swojej powieści podaje hołd Agacie Christie, dążąc do jak najbardziej zbliżonego klimatu. A „Morderstwa w Somerset” są historią szkatułkową — razem z redaktorką czytamy wciągający maszynopis, aby w kolejnej części próbować rozwikłać tajemnicę jego autora.

⠀

Oba motywy bardzo dobrze ze sobą współgrają, choć w przypadku pisarza, Alana Conwaya, czuję leciutki niedosyt, prawdopodobnie wynikający z zachwytu nad opowieścią, którą stworzył. Cóż, dzieło przerosło autora, choćby fikcyjnego! Niemniej jednak, warto pochylić się nad zakończeniem, a raczej dwoma zakończeniami, gdyż równocześnie poznajemy rozwiązanie obu przedstawionych czytelnikom zagadek.

⠀

Lektura sprawiła mi sporo frajdy, a w kwestii kryminałów bywam wybredna, bo często mnie nudzą. Jestem miłośniczką „retro” tajemnic, jak to ładnie określa się w krajach angielskojęzycznych, „manor mysteries” (szukam ciekawego przekładu tego stwierdzenia). Horowitz sprawia wrażenie człowieka z głową pełną pomysłów, które w interesujący sposób potrafi przelać na papier. I wydaje mi się, że sam świetnie się przy tym bawi, lubi swoich bohaterów, chociaż ich nie oszczędza! Teraz pora na „Morderstwa w Suffolk”, oby równie udane. Jakkolwiek makabrycznie to brzmi…

Kryminał w kryminale, dlaczego nie? "Morderstwa w Somerset" to swego rodzaju dwie powieści w jednej. Mamy tu bowiem do czynienia z przedrukiem książki, którą napisał poczytny Autor, umiejscowioną w latach 50` XX wieku oraz aktualnymi wydarzeniami dotyczącymi świata realnego, w których ów Autor żyje. Oba śledztwa łączy wiele podobieństw, mnóstwo podejrzanych, detale, na które warto zwrócić uwagę i zaskakujące rozwiązanie. Pomimo faktu, iż książka swą objętością może na pierwszy rzut oka przestraszyć, należy jej oddać, iż jest napisana w taki sposób, że kompletnie tej ilości stron nie odczuwamy. Z ogromną przyjemnością poznajemy sekrety bohaterów obu światów, staramy się łączyć wszystkie puzzle i dążymy do rozwikłania zagadki. To naprawdę świetny i oryginalny kryminał, który zadowoli nawet wymagającego czytelnika.
Książka rozpoczyna się z przytupem bo od zgonu, który był następstwem nieszczęśliwego upadku ze schodów gospodyni. Wioska Saxby-on-Avon, pastor, który wszystkich zna, lokalna lekarka, ogrodnik, właściciel sklepu z antykami, nieszczęśliwa siostra, której brat zagarnął cały majątek, syn zmarłej, jej pracodawca.. Wszyscy mają coś do ukrycia ale czy jest to związane ze zmarłą? Wraz z upływem czasu pojawiają się kolejne zbrodnie, a rozwiązanie zdaje się być niemal niemożliwe do znalezienia. W pewnym momencie każda postać ma powody do tego, by być zabójcą i coś ukrywa. A to przecież fikcja literacka Alana Conwaya, dla którego życie przewidziało równie nieprawdopodo...

,,W bałaganie jest coś pocieszającego, szczególnie gdy nie ma nikogo, kto mógłby się nań skarżyć".

Celowo zaczęłam od tego cytatu, gdyż całkowicie się z nim zgadzam. Nie jestem typem pedantki, a kiedy w domu jest naprawdę idealnie, czegoś mi brakuje, wciąż nie mogę niczego znaleźć. Wtedy najbardziej czuję się zagubiona. Zupełnie jak bohaterka, której dotyczy książka. Trudno jest jednak pisać o niej w sposób bezpośredni, gdyż historia którą opowiada, wiąże się z inną, niby osobną, a jednak do niej podobną. Mamy tu system matrioszkowy. Cała powieść jest jedną książką w której mamy inną wewnątrz niej. Jest nawet wydrukowana zupełnie innym druczkiem i stylem. Jedna przedstawia bardzo dawne czasy, druga ówczesne. Obie są do siebie przyrównywane, gdyż znalazło się tutaj wiele zbieżności. W obu lista podejrzanych była całkiem spora i śledczy badali ją na tak zwanych drobnych poszlakach. Ciężko im było odnaleźć jeden punkt zaczepny. Cała historia jest na tyle ciekawa, że nie mamy problemu, żeby ją rozróżnić. Jest to opowieść, która ma być zredagowana, jednak im dalej o niej czytamy, tym bardziej sami łączymy zbieżności.
W książkę wkręcicie się od razu, gdyż jej styl jest prosty i jednocześnie kulturalny. Jakby opowiadała nam go nasza przyjaciółka, która nas szanuje. Powieść wewnętrzna jest zupełnie inna, jakby faktycznie pisał ją ktoś z dawnych czasów. Styl bardziej wyniosły, coś w stylu młodej wyszkolonej damy, która lubi używać ochów i achów. Jest niesamowita i ta...