Opinia na temat książki Na plaży Chesil

Czytałam „Na plaży Chesil” bardzo emocjonalnie: robiłam wielkie oczy, trzymałam się za głowę, mruczałam pod nosem, wyrzucałam autorowi naigrawanie się z czytelników. A to wszystko w trakcie czytania zaledwie 160 stron, które jednocześnie mnie nudziły, fascynowały, irytowały, a w końcu chwyciły za gardło. Bohaterowie, świeżo poślubieni Florence i Edward, przebywają w nadmorskim hotelu z zamiarem skonsumowania małżeństwa. Oboje są dla siebie pierwszymi partnerami i podczas gdy mąż pragnie całym sobą kochać się z żoną, ona jest sparaliżowana mieszanką strachu i obrzydzenia. Panna młoda pogodzona ze swoim losem (który jawi jej się niemal jak egzekucja – skąd kobiecie aż tak straszne wizje chodziły po głowie?) zaciąga męża do sypialni. Od razu widać, że dobrze się to nie skończy. Dwoje spiętych Anglików, nieświadomych swoich emocji, a przede wszystkim niepotrafiących ze sobą otwarcie rozmawiać w najbardziej błahych sprawach. Ona mu nie powie jak rozpiąć zamek sukienki, bo przecież wyjdzie na łatwą kobietę, której zależy na seksie. On nie zapyta, jak to zrobić, naprawdę nie wiem dlaczego.
Nudziły mnie dygresje, opisy dzieciństwa, rodziców i studiów. Nie wnosiły nic do treści, moim zdaniem na siłę zapełniały strony.
Fascynowały mnie niektóre opisy – na przykład trzystronicowy opis pieszczoty pojedynczego włosa łonowego. Był w nim erotyzm i napięcie, a nie działo się prawie nic!
Irytowali mnie bohaterowie, rzeczywiście ktoś już tu pisał, że trudno ich polubić.
W końcu żal mi ich było, bo porozumienie i szczęście były osiągalne.
Czasami narzekamy, że seks jest teraz wszędzie i spowszedniał, pamiętajmy jednak, że druga skrajność też niosła za sobą ból, rozczarowanie i zwykłą krzywdę.