Na własnych warunkach

Bardzo dobra powieść dla kobiet, chociaż myślę, że gdyby panowie ją przeczytali, to może niektórzy nieco by zmienili swoje zachowanie.

Teoretycznie jest to komedia obyczajowa przy której czytelnik powinien się dobrze bawić. I chociaż nie przeczę, że momentami się bawiłam to ogólnie mogę powiedzieć, że jest to powieść obyczajowa z nutką ironicznego dramatu. Tak wiem, takie określenie pewnie w naszej mowie nie istnieje, ale tak właśnie tę książkę odebrałam. Dlaczego ironicznego? I dlaczego dramatu, skoro opis fabuły wyraźnie wskazuje na komedię?

Myślę, że autorka z dużym podejściem przepełnionym sarkastycznej goryczy podeszła do tematu przedstawiając polskie matki w wieku dość poważnym, które tak właściwie nie otrzymały od swoich dzieci żadnych czułości, a skazane zostały przez swoje pociechy na wieczny sponsoring i niewolnictwo. Zdaję sobie sprawę z tego, że w wielu rodzinach tak jest, ale nie możemy wszystkich kobiet szufladkować w jednym miejscu.

Trzy kobiety, trzy różne osobowości, które mają jeden problem – dzieci oczekujące z ich strony jedynie czystego bezwarunkowego poddaństwa.

Przyznam szczerze, że dwie z nich bardzo mi się podobały, chociaż ich poziom asertywności był różny, ale jednej nie tyle współczułam, co miałam ochotę mocno nią potrząsnąć i zawołać: kobieto, opamiętaj się!

Problemy przedstawione przez autorkę z pewnością występują w wielu rodzinach, a błędem ze strony ludzi młodych jest myślenie, że kobieta w wieku około 50 lat nie ma już żadnych marzeń, nie ma potrzeb seksualnych, nie pragnie namiętności tylko...

Bardzo szybko się czyta. Duże nagromadzenie toksycznych osób

Są takie chwile w życiu każdego człowieka, że chcemy wszystko zmienić, bo mamy serdecznie wszystkiego dosyć. Stawiamy sobie nowe cele i robimy wszystko, aby dzięki nim, zmienić coś, co dla nas jest bardzo uciążliwe. Znamy przyczynę i znamy rozwiązanie. Potrzeba tylko siły i hartu ducha, by postawić na swoim i zyskać oczekiwany cel.

Tak właśnie postawiły sobie za cel trzy przyjaciółki. Wszystkie do siebie podobne, nad wyraz opiekuńcze, dbające ponad miarę o dzieci i współmałżonków. Przez lata były wzorowymi żonami i mamuśkami. Dla siebie nie miały czasu, cieszyły się z radości członków rodziny. W którymś momencie zdały sobie sprawę z tego, że stały się niewolnicami. Zabrakło radości i wdzięczności od najbliższych za pomoc w wyręczaniu ich z obowiązków. Zamiast tego zaczęły od nich słyszeć tylko pretensje, większe wymagania i brak zrozumienia.

Kobiety te zostały stłamszone i czują, że brakuje im tchu, by pełną piersią poczuć siebie. Być kobietą, pełną pasji, wolnych chwil, lub chwil pełnych przyjemności.

Postanowiły wszystko zmienić, ale czy na to nie jest już za późno? Czy członkowie rodziny mogą mieć pretensje o to, że po latach zabiera im się to, co dostawali, każdego dnia? Kto teraz jest tym bardziej złym? Dzieci i mężowie, którzy chcą na wyłączność, na zawołanie „służki”, czy może one, które teraz nie chcą zrobić dla najbliższych, tego, co przez lata było dla nich codziennością?

W tej opowieści poznamy życie każdej z tych kobiet. Zo...