Nasze puste przysięgi

Nastawiałam się na tą powieść bardzo pozytywnie i chyba to mnie zgubiło. Spodziewałam się lektury, która całkowicie mnie pochłonie i sprawi, że cały świat przestane istnieć. Niestety, ale takiego uczucia nie było. Co wcale nie znaczy, że książka była słaba, bo wcale nie. To jest bardzo dobra pozycja, tylko prostu podeszłam do niej ze zbyt dużym optymizmem.
Nasze puste przysięgi nie są pozbawione wad. Irytowała mnie relacja Brie z Sebastianem. Była dla mnie... fałszywa. Każda ich scena sprawiała, że miałam ochotę odłożyć książkę. Nie ufałam Sebastianowi, a Brie w rozmowach z nim aż za bardzo użalała się nad sobą. Rozumiem, że z pewnymi sprawami czuła się źle, no ale... Za to wszystkie sceny, w których pojawiał się Finn, to zdecydowanie moje ulubione sceny. Ten bohater od razu przypadł mi do gustu!
Momentami też dialogi między bohaterami były dość drętwe. Głównie te w rozmowach Brie z Sebastianem (tak, nie leży mi ta postać). Irytował też młodzieżowy język, który nie pasował mi do wykreowanego świata.
Poza powyższymi wadami była to naprawdę dobra książka. Zakończenie z kolei wprawiło mnie w stan, w którym z jednej strony jestem wściekła, że autorka tak to poprowadziła, a z drugiej nie mogę doczekać się kolejnego tomu, gdy dowiem się, jak to wszystko potoczy się dalej. Także mimo mojej wewnętrznej złości, jestem usatysfakcjonowana. Był ogień!

"Nasze puste przysięgi" to pierwszy tom dylogii "These Hollow Vows" autorstwa Lexi Ryan i zarazem druga książka, którą w kwietniu, wraz z grupą koleżanek, wybrałyśmy do przeczytania w ramach naszej akcji "Czytanie z Wiedźmami".

Tym razem padło na literaturę fantasy — gatunek, po który (nie licząc "Harry'ego Pottera") sięgam raczej rzadko, dlatego muszę przyznać, że zanim zabrałam się za czytanie, byłam dość sceptycznie nastawiona do tej publikacji. Czy moje podejście było właściwe? Jak powszechnie wiadomo, nie należy oceniać książki po okładce i w zasadzie mogłabym rzec, że w tym wypadku to powiedzenie mogłoby spokojnie tyczyć się również gatunków literackich. Mimo mojego sceptycznego podejścia zagłębienie się w uniwersum stworzone przez Lexi Ryan było niezwykle ciekawym przeżyciem.

Abriella Kincaid to śmiertelniczka, którą nie miała w życiu łatwo. Jej matka zostawiła ją oraz jej młodszą siostrę Josalyn pod opieką swojego brata, a sama przeniosła się do królestwa fae — Faerie. Gdy wujek dziewczynek zmarł, trafiły pod skrzydła ciotki — kobiety, która do złudzenia przypomina macochę z bajki o Kopciuszku.

Abriella, aby móc zapłacić za czynsz, który Madame Vivias kazała płacić za udostępnienie swojej piwnicy, w której dziewczęta mieszkały, musiała zacząć kraść. Jednak Bri nie jest zwykłą złodziejką. Dziewczyna ma swoje zasady i niczym nowy Robin Hood, okrada jedynie tych, którzy mają więcej, niż potrzebują.

Pewnego dnia, gdy dziewczyna zab...

Do "These Hollow Vows" ("Nasze puste przysięgi") Lexi Ryan podeszłam z pewną dozą rezerwy - parę lat temu byłam bardzo nastawiona na tę książkę, ale po polskiej premierze i recenzjach mój zapał nieco ostygł. Może to i dobrze?

Abriella jest złodziejką i wraz z siostrą próbują przeżyć każdy dzień. Mieszkają u kobiety, której muszą spłacać niebotyczny dług, oraz u jej dwóch kuzynek. Jas, siostra Abrielli, marzy tylko o jednym - przenieść się do Faerie, świata fae, i tam nareszcie zacząć żyć. Abriella jednak jest przeciwna temu pomysłowi - fae znani są ze swojej bezwzględności, przemocy i wszystkiego, co złe. Gdy jednak Jas zostaje uwolniona z długu, a przez to przeniesiona do Faerie gdzie nie wiadomo, co się z nią dzieje, siostra rusza jej na pomoc do znienawidzonego świata. I tu sprawy się komplikują, bo musi ona złożyć przysięgę, o której nikomu nie może powiedzieć; istotom, przed którymi się wzdraga, a z pomocą przychodzą jej nieoczekiwane osoby.

Przez pierwsze 100 stron miałam wrażenie, że to nie będzie kompletnie nic nowego, bo wszystko już gdzieś było. Jednak im dalej, tym historia stawała się ciekawsza. Mamy tu klasyczny trójkąt miłosny, który na szczęście jest bardzo dobrze poprowadzony. I choć żaden z obiektów westchnień nie przemawia do mnie bardziej, to właściwie się cieszę - dzięki temu jestem jeszcze bardziej ciekawa, jak sytuacja się rozwinie. Choć jest tu dużo mowy o uczuciach, to równie wiele o magii, istotach żyjący...

"- Klątwy utkane są z tajemnic i poświęceń - mówi szeptem. - Będziemy cierpieć, nie ma sprawy. Oby tylko ona za wszystko zapłaciła."
••
"Jestem zdesperowana i ogarnięta rozpaczliwą potrzebą. Wdzięczna za ten moment, a jednocześnie przerażona tym, co za chwilę ma się stać. Kocham, jestem kochana i jednocześnie niewarta tej miłości. Nic nie jest okej. Lecz i tak pragnę tego ponad wszystko."
▪︎▪︎
Klątwy, magia, niesamowite stworzenia, zapierające dech uniwersum, które wciąga w swoją rzeczywistość od pierwszych stron oraz porywająca fabuła.
Wszystko to znajdziecie właśnie w tej książce, ale przede wszystkim poznacie trójkę niezwykłych bohaterów, którzy, podobnie jak sama opowieść, zawładną waszą wyobraźnią.
Nigdy nie byłam specjalną fanką trójkątów miłosnych, ale w tym przypadku jest inaczej. Relacja pomiędzy Brie, Finnem i Sebastianem jest ciekawie poprowadzona i autentyczna, trudno przewidzieć jak dalej potoczą się ich losy, gdyż żaden z nich nie jest bez skazy, a jednocześnie wydają się szczerzy w swoich uczuciach. Chociaż muszę przyznać, że sam końcówka mocno zakwestionowała motywacje jednego z nich.
"Nasze puste przysięgi" nie są jakoś specjalnie oryginalną historią i niektóre zwroty akcji będziemy w stanie przewidzieć, ale całość jest tak zgrabnie napisana, że nie przeszkadza to w świetnej zabawie, czyta się ją bajecznie szybko, chcąc więcej i więcej.

Myślę że każdy komu Dwory Sarah J. Maas przypadły do gustu czuł po nich pewnego rodzaju pustkę. Gdy na TikToku zobaczyłam że jedna z booktokerek mówi o tym że właśnie "Nasze Puste Przysięgi" wypełniają ją i spokojnie można je porównywać do Dworów nie było opcji abym nie przeczytała tej książki. Skończyłam ją niedawno i mogę szczerze przyznać że miała rację! Choć sama nie porównałabym głównych bohaterów do Rhysa i Feyry to spokojnie widziałam tutaj Azriela, Luciena i Bryce. Czemu Bryce? Dlatego że Brie potrafiła podobnie jak ona zaryzykować wszystkim aby uratować bliskich i potrafiła też doprowadzać do szewskiej pasji swoimi wyborami. Jeśli chodzi o męską część tej książki mogę spokojnie powiedzieć, że każdy znajdzie coś dla siebie. Fabuła natomiast czasem mnie zaskakiwała, czasem też miałam wrażenie że dokładnie wiem co się stanie jednak nie było to nużące, a bardziej satysfakcjonujące. Bardzo cieszę się również, że WeNeedYa wydało tą powieść w twardej oprawie dzięki której świetnie się ją czyta. Zdecydowanie jednen z moich nowych ulubieńców.

Pierwsze 200 stron było ciężkie. Brie wydawała się infantylna, ciągle ustalająca się nad sobą. Jej relacja z Bashem do końca sprawiała ze kręciłam głową z zażenowania, ale całościowo to naprawdę przyzwoita książka. Troche czytadło, ale wciągające. Fin jest chyba najciekawszą postacią i najlepiej napisaną, tak jak jego banda z dworu cieni.

Swoimi wrażeniami z lektury dzielę się na moim blogu, na który was serdecznie zapraszam :)

https://magicznyswiatksiazki.pl/recenzja-nasze-puste-przysiegi-lexi-ryan/