Nic już nie chcę

,, Gdy było parę dni dobrze, żałował, że o czymś takim pomyślał, ale to z powodu silnej nerwówki. Gdyby nie żal nad matką, bez żadnych wahań zrobiłby to".

Przyznam, że zasiadając do tej lektury nie spodziewałam się tego, co tutaj znalazłam. Opowiadanie, bo to narrator opowiada o pewnym chłopcu jest bardzo wzruszające. Mamy tu historię pełną niesprawiedliwości losowych, ograniczenia społeczne i biedę. Chłopiec wywodzi się z pijackiej rodziny, gdzie jest zdany sam na siebie. Nikt się nim nie przejmuje, choć jest bardzo mądry i uczynny. Ma pewne odchyłki zachowań, lecz spowodowane warunkami w jakich musiał przebywać. Chcąc się uczyć, sam musi zapracować na swoje podręczniki. Ma wielkie plany co do swojej osoby i nie są one dobre. Co jakiś czas powracają do niego złe myśli, których nie potrafi odgonić.

,, Nie rozumiał tylko jednego: matka niby go kochała, a z drugiej strony, często chyba nieświadomie, zadawała mu ból psychiczny. Czasami, siedząc na krześle, głaskała go po głowie i mówiła:
- Czemu ty nie możesz być taki jak inne dzieci? Jesteś taki chudy i brzydki".

Zanim przejdę do plusów, chciałabym najpierw wspomnieć o jednym małym minusie, który nie daje mi spokoju. Mianowicie trochę drażniło mnie, gdy dana opowieść kończyła się na pytaniu i nikt na nią nie odpowiadał. Mieliśmy przedstawioną jaką sytuację i pytano postać o pewne rzeczy, a nikt nic nie odpowiadał. Wiem, że było to wtedy dla przemyślenia, jednak mnie drażniło. No i teraz same ...