Nie przychodź tu

Do połowy po prostu nudna pozycja. Dopiero później zaczynają pokazywać się jakieś malutkie zwroty akcji, troszkę emocji czy groźnej atmosfery. Tak zwyczajnie to zakończenie, trochę zaskakujące i w pewnym sensie szokujące, odrobinę uratowało całą pozycję. Spotkanie dwóch psychopatów musiało się skończyć źle. A życiu prywatnym byli bardzo miłymi ludźmi, którzy prowadzili spokojne życie. I chociaż sama fabuła nie była najgorsza to książka nie wciągnęła mnie.

Historia przedstawiona w książce jest jak rozwijający się pączek błękitnej róży. Sama sobą przyciąga tłumy, który bacznie śledzą rozwój wydarzeń, ale niewielu będzie na tyle wytrwałych, by doczekać do końca. Wszystko z tego powodu, że początek sugeruje powieść obyczajową z psychologicznymi momentami, które mają wywołać niepokój, a nie sam strach. Mamy tu element poznania dwóch postaci, ona celowo go kusi, on udaje, że nie jest zainteresowany, ale znając jego wersję widzimy, że ona działa na niego jak zawleczka od bomby. W jej towarzystwie nie jest sobą, co my i ona dostrzeże. Jest tutaj jednak pewna zależność, bo choć oboje od początku są przedstawieni jako ludzie gluty, czyli wzbudzają średnie zainteresowanie, to jednak co pewien czas robią coś, czego byśmy po nich się nie spodziewali. Dodatkiem są tutaj dziwne nocne zachowania, niedomówienia bohaterów głównych i tych pobocznych, rozmowa o śmierci, która staje się dziwną fascynacją, jakby chorą obsesją, którą druga strona akceptuje. Coraz częściej zauważamy też, że nie byli takimi naiwniakami, tylko każde z nich wiedziało co chce, tylko nam tego nie zdradzało. Autorka zawsze pokazywała ich z dwóch stron, pierwszej takiej ulanej, a później nagle robili lub mówili coś, o co byśmy ich nie podejrzewali. To wszystko idzie swoim wiejskim życiem, które on jej pokazuje. Później zjawia się inna kobieta, której zamiary nie znamy, ale się domyślamy. Tam już zaczyna się baza większego flirtu z bardziej intensywnymi niewyjaśnionymi ...

"Myślę, że odebranie komuś życia zmienia człowieka na dobre."

Samotne ranczo gdzieś w Wyoming i brak zasięgu sieci komórkowej, tego właśnie potrzebuje Grace, by odpocząć od zgiełku wielkiego miasta. Jednak mnie taki scenariusz kojarzy się z horrorami klasy B, gdzie główni bohaterowie nie mogąc wezwać pomocy, zdani są na samych siebie. Nie muszę chyba wspominać, że to nigdy nie kończy się dobrze? Nie trzeba długo czekać, by i tutaj sceneria zaczęła przypominać film grozy: kobiecy krzyk w środku nocy oraz krwiożercza natura przyprawią Was o dreszcze.

Trzeba przyznać, że postacie są niesamowicie plastyczne, intrygujące, barwne, złożone i wielowarstwowe. Między bohaterami rodzi się wzajemny pociąg seksualny, jednak gra słów jest bardzo niepokojąca. To, co robią i myślą również wydaje się mocno dwuznaczne, zaczynam się wahać, kto jest dobry, a kto zły? Braterska więź też pozostawia wiele do życzenia, a odrzucenie przyjaciółki pretendującej do bycia kimś więcej sprawia, że gęsta już atmosfera, staje się wręcz nieznośna. Każdy będący blisko Calvina zdaje się mieć jakieś tajemnice. Spowija go swoisty mrok, który on sam nazywa klątwą, rodzice zginęli w pożarze, a narzeczona w wyniku wypadku samochodowego.

"Nie przychodź tu" Jenevy Rose to thriller mocno psychologiczny kładący nacisk na relacje międzyludzkie, relacje braterskie, przyjacielskie, te między byłymi kochankami i tymi, którzy dopiero mają się nimi stać, by na końcu pokazać prawdziwy pazur.

Spodziewałam się po tytule i dość mrocznej okładce, że czeka mnie spora dawka emocji, bo to przecież thriller. A jednak czuję się trochę wprowadzona w błąd przez opisy na okładce..., może lepiej było ich nie czytać? Często tak robię i wtedy nie czuje się wpuszczana w maliny.
Początkowo wydawało się dość obiecująco, lecz później autorka dość lekko prowadziła fabułę, lecz dopiero pod koniec emocje dały znać o sobie.
Ale i tak najlepsze jest samo zakończenie, które mnie całkowicie zaskoczyło i podejrzewam, że nie tylko mnie.

NIE PRZYCHODŹ TU do thriller niespieszny, który na pierwszy rzut oka sprawia wrażenie lekkiego. Jednak to bardzo mylne wrażenie.

Opowieść toczy się w swoim tempie. Poznawałem Gracy i Calvina przez pryzmat ich relacji. Grace wynajmuje u Calvina pokój. Ma swój zwyczaj spędzania urlopu co roku gdzie indziej – gdzie ją los poniesie. W tym roku los padł na ranczo w samym sercu stanu Wyoming, z dala od ludzi, z dala od cywilizacji.

Od pierwszych chwil na urlopie Grace nachodzą pewne obawy, które w miarę mijanych dni przekonują ją, że z ranczo coś jest nie w porządku. Mijają dni, a relacja pomiędzy kobietą i mężczyzną zacieśnia się – zaczynają się coraz bardziej do siebie zbliżać.

Zakończenie, a właściwie fragment przed zakończeniem (książkę trzeba przeczytać, by zrozumieć o czym piszą) zszokował mnie – "mój umysł wyłączył się, kiedy ząbkowana stal zaczęła przebijać przełyk, a potem..." Absolutnie znakomite zakończenie tej historii, pełne zwrotów akcji powaliło mnie na łopatki. Pojawiający się niepokój i mrok w końcowej części książki wybuchały jak wulkan zalewając mój umysł miksen skrajnych emocji.

Autorka dała mi przeżyć coś co długo będzie we mnie pracować. Ciekawie zbudowane portrety psychologiczne bohaterek i bohaterów odbijały się kalką na mojej osobie – "Wszyscy mamy blizny. I każda z nich opowiada jakąś historię". Obserwując Grace i Calwinowi cały czas towarzyszyła mi myśl, co opowiedziałyby moje blizny?

Styl pisarki można uz...

Najbardziej niebezpiecznym drapieżnikiem jest człowiek.
Grace Evans jest mieszkanką Nowego Jorku i ma dość zgiełku miejskiego życia i ciągłego pędu jaki ją otacza.
Korzystając z portalu internetowego wynajmuje pokój na ranczu należącym do Calvina Wellsa.
Miasteczko Dubois położone w stanie Wyoming oferuje wszystko to czego kobieta szuka w trakcie urlopu a dodatkowo właściciel rancza jest niezwykle atrakcyjnym młodym mężczyzną i choć kilka szczegółów jak choćby brak zasięgu sieci komórkowej wzbudza w turystce niepokój ta postanawia za wszelką cenę cieszyć się zasłużonym odpoczynkiem.
Nieoczekiwanie dla niej samej między nią a Calvinem rozkwita romans..
Ale to co w mniemaniu panny Evans miało być luźnym układem bez zobowiązań dla mężczyzny wydaje się być obsesją.
Tu nic nie jest takie jak się wydaje , a każdy z mieszkańców miasteczka coś ukrywa. Na domiar złego Grace dowiaduje się, że w okolicy zaginęła młoda kobieta.
Jej gospodarz również nie jest z nią szczery, a sytuacja zmienia się w śmiertelną pułapkę..
Jaka jest prawda i czy bohaterka sobie z nią poradzi?

Książka wzbudziła we mnie całą gamę emocji.
Początkowo polubiłam główną bohaterkę i kibicowałam jej w napięciu czytając kolejne strony.
Z kolei bohater wydawał się być wyjątkowo podejrzany, a im więcej się dowiadywałam tym bardziej utwierdzałam się w swoim przekonaniu.
Akcja powieści nie pozwala się nudzić ani przez chwilę. Czytelnik zaś odkrywa kolejne elementy u...

Czy Jeneva Rose jest królową zwrotów akcji? Według mnie jest. Nie jeden raz pokazała to w swoich powieściach również w najnowszej: „Nie przychodź tu”.

Grace Evans to mieszkanka Nowego Jorku, która postanawia wyjechać gdzieś na urlop. A gdzie? Tam gdzie wskaże palcem na mapie. I tym razem padło na ranczo w samym sercu stanu Wyoing. Po dość długiej podróży dociera na miejsce, gdzie czeka na nią przystojny i tajemniczy Calvin Wells. Tych dwoje od razu polubiło się, chociaż Grace co chwilę doznaje uczucia strachu. Brak sieci komórkowej, śmierć byłej dziewczyny Calvina, dziwna jego przyjaciółka i piwnica zamknięta na kłódkę. Coś jej mówi, że z ranczem jest coś w nieporządku. Pomimo tego zostaje. Bardzo szybko zbliża się do jego właściciela. Dziesięć dni to nie długo. I kiedy zbliża się czas podżegania, zaczynają się wszystko zmieniać na gorsze. Na jaw wychodzą kłamstwa, a ich skutki będą bardzo destrukcyjne. Jak bardzo? Przekonacie się sami.

Uwielbiam książki, w których bohaterka decyduje się w podróż w nieznane i trochę „dzikie” miejsce. Zwłaszcza takie, w których podczas podróży spotykają ją nieciekawe typy, jak pan na stacji benzynowej.

„Nie przychodź tu” to bardzo dobrze napisany thriller, który trzyma w napięciu od początku do końca. Autka świetnie oddała klimat pewnego rodzaju „odludzia”. A jego mroczność wspomagają tajemnice i krętactwa Calvina. Ja w odróżnieniu od Grace nie polubiłam go i nigdy bym nie chciał...