“(Nie) żenię się” najnowsza książka Nathalie K. Flower to komedia romantyczna, w której nie zabraknie także kilku poruszających i ważnych życiowo wątków.
Powieść charakteryzuje doskonały humor, już sam fakt, że bohaterowie noszą bardzo niecodzienne imiona i nazwiska wywołuje uśmiech na twarzy. Nie inaczej jest z dialogami, czy zbiegami okoliczności, które mieszają w życiu bohaterów, a w czytelnikach wywołają chwile niekontrolowanego śmiechu.
Tradycyjnie autorka postarała się, by wykreowane przez nią postacie były indywidualnościami. Nazwisko Róży opisuje ją doskonale. Kobieta kipi energią, kreatywnością, emocjami. Jest zabawna, prawdziwa, ambitna i wrażliwa.
Czasem w życiu spotykamy takie osoby, które, kiedy wchodzą do pomieszczenia, w którym jesteśmy, zdają się swoim urokiem i tym charakterystycznym “czymś” wypełnić całą przestrzeń. Wnoszą kolor i coś przyciągającego, ale nieuchwytnego, by to opisać słowami.
Na mnie właśnie takie wrażenie zrobiła Róża i jestem pewna, że gdybym miała ją poznać w realnym życiu, byłaby właśnie taką osobą.
Pan policjant, czyli Amadeusz Mocarz to przeciwieństwo barwnej Róży. Jest stonowany i poważny. Kieruje się zdrowym rozsądkiem w każdym aspekcie swojego życia.
Jego atrakcyjny wizerunek połączony z powagą, która od niego emanuje, jest intrygującym połączeniem, które dostrzega również Róża.
Niestety, pan Mocarz za chwilę żeni, a Róża stara się opanować wewnętrzne podekscytowanie, które pojawia się w niej, kiedy dochodzi do ich spotkań.
A tych będzie całkiem sporo. Z początku to właśnie los i życiowe przypadki będą zmuszać bohaterów do tego, by spędzali czas w swoim towarzystwie. Z czasem w okazje do spotkań będą ingerować oni sami, jakby czuli jakąś nadprzyrodzoną siłę, która nie pozwala im traktować siebie nawzajem obojętnie.
Siła pożądania, wzajemnej fascynacji będzie walczyć ze zdrowym rozsądkiem, bolesną rzeczywistością. Zakazane uczucie z każdym spotkaniem będzie ich zniewalać i nawet jeśli gdzieś na chwilę pojawi się nadzieja, czy plan zmiany rzeczywistości, tak wszystko to niestety pozostanie w sferze marzeń nie do zrealizowania.
Amadeusz jest lojalny, dane słowo to dla niego świętość. Sprawa nie jest prosta i nawet jeśli teraz budzi się w Was coś w rodzaju protestu, że “zawsze można zerwać zaręczyny, odwołać ślub czy zrobić cokolwiek”. Jednak w tym przypadku decyzja nie jest łatwa do podjęcia, choćby dlatego, że Amadeusz nosi w sobie bardzo mocne poczucie odpowiedzialności, uczciwości. Przyznam, że właśnie ten element w kreacji głównego bohatera zrobił na mnie fenomenalne wrażenie. Sama przed lekturą trzymałabym się zdania, że przecież “narzeczeni się rozstają” i co to za problem, kiedy na horyzoncie pojawia się prawdziwe uczucie? Po lekturze muszę przyznać, że rozumiem bohatera. Jego przemyślenia, stanowisko i wszystko to, co ułożył sobie w głowie, nawet jeśli miałoby to złamać serce.
“(Nie) żenię się” to powieść pełna zwrotów akcji. Nawet w momencie, kiedy już myślałam, że autorka oszczędzi mi mocnych wrażeń i będę mogła liczyć na chwilowe uspokojenie akcji, ta postanawia zrzucić kolejną bombę i znów zagrać na czytelniczych emocjach.
Podczas czytania czułam się jak na diabelskim młynie: raz w górę, a raz w dół, raz ekscytacja, a za chwilę obawy…
Historia Róży i Amadeusza to z jednej strony historia o przeznaczeniu, a z drugiej o tym, że nie zawsze przeznaczenie jest silniejsze, niż rzeczywistość. Nie każda miłość jest prosta, nie zawsze uczucia pojawiają się we właściwym momencie w życiu.
Mimo że powieść to komedia i trudno się z tym nie zgodzić, tak uważam, że przekaz jest dość ważny i życiowy.
Jeśli jesteście ciekawi, jak zakończy się historia Róży i Amadeusza musicie koniecznie przeczytać tę książkę o miłości, wyborach, nadziejach i dojrzałości.
/3cf7b597921cd9ab4676c7e3e532e7be/n/nie-zenie-sie)
