Niebieska Księga z Nebo

Czy powieść postapokaliptyczna może ociekać czułością? Czy poza niepewną przyszłością, trudnymi warunkami i tęsknotą za tymi, co odeszli, można odnaleźć w niej ciepło?

„Niebieska księga z Nebo“ to łagodna dystopia, w której świat opowiada matka oraz syn. Piszą dziennik, który opiera się na codziennym życiu po Kresie oraz rzeczywistości zaraz przed nim. Czuć w nich pewną tęsknotę za społeczeństwem oraz wygodnym życiem, a jednocześnie okropny lęk przed zmianami, jakie cywilizacja, gdyby kiedykolwiek została odbudowania, mogłaby za sobą nieść. Doświadczają dużej straty, czują się niczym jedyni oceleni, szanują każdy niepozorny z naszej perspektywy przedmiot. Przede wszystkim jednak tworzą bliską relację, w której znajdują oparcie.

Powieść Manon Stef­fan Ros to nie tylko powieść walijska, ale też laurka dla literatury walijskiej w ogóle. Matka i syn siłę czerpią z książek swojego regionu, poznają najważniejszych autorów okolicy, więc dla wielu twórców znajduje się miejsce właśnie w tej książce. To jedynie wzmianki, ale podkreślają odrębność języka oraz kultury. Akcent znaczący dla świata, w którym Walia to jedynie Wielka Brytania.


„Czy to brzmi strasz­nie? Kres? Utra­ta wszyst­kie­go i wszyst­kich, roz­pad spo­łe­czeń­stwa, świat w ru­inie?“


Jak dla mnie „Niebieska księga z Nebo“ to powieść niezła i przyjemna. Wypełniona uczuciami. Nie na tyle dobra, by zapaść mi w pamięć, ale angażująca i warta poświęconego czasu. Melancholijna ...