Nieuzasadnione poczucie szczęścia

Dawno lektura opowiadań tak mnie nie… ukoiła, nie oblała ciepłym światłem ciszy. Doznałem czegoś w rodzaju oddalenia, szeregu chwilowych odcięć od zgiełku miasta, w którym przyszło mi żyć, od wypluwającego słowa telewizora i krzyków dzieciaków zza ściany. Bo te mikrohistorie Tyczyńskiego są tak bardzo „bezczelnie staroświeckie” i poetyckie, tak wspaniale pozornie tylko minimalistyczne, choć całkiem impresjonistyczne, że czytając je deszczowym dniem jesiennym, czułem kojący posmak lata. Ale nie brak im nostalgii, powrotów do miejsc utraconych i ludzi, których autor spotkał kiedyś na swojej drodze. Trochę żywych, zwykło-niezwykłych obserwacji „spod bloku”, zerkania na to, co jest za płotem, za miedzą, nieco biograficznych (jak sądzę), ale wspólnych dla każdego, „zauważeń”, a wszystko pieczołowicie ubrane słowami.
To tu właśnie łąka będzie wyglądać jak „dywan wywrócony spodem do wierzchu, ujawniający splot rzeczy, tajemny sens lub bezsens, który tak bardzo chcieli poznać romantycy”.
Bywa smutno, niekiedy podniośle, czasami, gdy nurt zwalnia, warto wrócić na poprzednią stronę, by wejść pod powierzchnię głębiej.
Warto.