Opinia na temat książki Nikomu nie powiem

Nikomu nie powiem...
Uczymy się mówić w pierwszych latach swojego życia. Jedne dzieci szybciej, inne nieco później. Początkowo może być nam ciężko zrozumieć to dziecięce gadanie, czasem dzieciaki mówią niewyraźnie, czasem tworzą nowe słowa ;) Moja 2,5 letnia siostrzenica gada naprawdę dużo! Na hulajnogę mówi 'hoga', na okulary do pływania 'golki', a na swojego młodszego brata 'Łał' 😅 Łał ma trochę ponad rok i jeszcze za dużo nie gada :)
Uczymy się mówić, nasze słownictwo się poszerza, niektórzy znani są ze swego gadulstwa, inni z milczenia (to ja).
Mówimy, mówimy, a jednak...tak często nie potrafimy ze sobą rozmawiać. Unikamy ważnych tematów, spraw... zamiast porozmawiać, uciekamy, wycofujemy się, milczymy... udajemy, że 'problem' nie istnieje.
.
Nikomu Nie Powiem, to książka, której bohaterami jest rodzeństwo McAllisterów (sztuk 5), którzy wracają do Camp Macaw, rodzinnej posiadłości, gdzie 20 lat wcześniej ciało Amandy- ich koleżanki, przyjaciółki, zostało znalezione w łodzi. Teraz, po tylu latach dochodzi do konfrontacji, mającej na celu wyjaśnienie co się właściwie stało?
Rodzinne tajemnice, zagadki, tłukące się po głowie pytania.
Trochę długo się rozwijała i początkowo myliły mi się imiona, kto jest kto 🙊 później coraz bardziej wkręciłam się w tę historię i byłam bardzo ciekawa jej rozwiązania.
Autorka bardzo fajnie buduje napięcie i wodzi nas za nos, przeplatając rozdziały z teraźniejszości i przeszłości, powoli odkrywając zdarzenia.
Ale pokazuje też, jak łatwo doprowadzić do tego, że chociaż łączą nas więzy krwi, możemy się zupełnie nie znać...
Jak trudno czasem najnormalniej w świecie, szczerze porozmawiać, niekoniecznie o pogodzie, ale o sobie...