Nikomu nie powiem

To bardzo przyjemny, lekki thriller. Narracja podzielona jest na siedem osób – rodzeństwo, Seana, który jest stałym pracownikiem obozu oraz Amandę, która w narracji pierwszoosobowej przedstawia wydarzenia z tamtej tragicznej nocy. Lubię taki sposób narracji, przedstawienie wydarzeń z punktu widzenia każdego z bohaterów dodaje lekturze smaczku. 
Sama zagadka jest ciekawa, a dodatkowo tą ciekawość podsyca sposób prowadzenia akcji. Obserwujemy bohaterów, którzy między sobą próbują dojść do tego, co kiedyś się tam wydarzyło. Każdy z nich ma swoje sekrety, tajemnice, które nie powinny nigdy ujrzeć światła dziennego, każdy z nich w którymś momencie życia przyrzekał ‘nikomu nie powiem’. Każdy wydaje się też w jakiś sposób pokrzywdzony przez życie, nosi w sobie traumę, która wpływa na całokształt. Na plus zapisuję też delikatnie nawiązanie do kryminałów Agathy Christie – całość dzieje się na zamkniętym terenie w ciągu krótkiego okresu czasu, mamy wąskie grono podejrzanych, a każdy z rozdziałów jest tytułowany. Na tym podobieństwa się kończą, ale akcent jest całkiem miły. Ogólnie jestem całkiem usatysfakcjonowana z lektury!

Piątka rodzeństwa MacAllisterów zjeżdża do leżącej nad jeziorem posiadłości rodziców. Ma tu zostać odczytany testament. Czy otrzymają spadek i co z nim poczną, zależy tylko od jednego warunku: muszą dowiedzieć się kto przed dwudziestu laty zabił Amandę Holmes.
To rodzina daleka od ideału a jedyne co ich łączy to więzy krwi i chęć otrzymania udziału w spadku. Niewiele o sobie wiedzą i bardzo się różnią, każdy z nich jest inny i każdy coś ukrywa.
Teraźniejszość przeplata się z przeszłością, z wielkim podekscytowaniem czytałam fragmenty sprzed 20 lat, ukazujące ostatnie godziny życia Amandy i chłonęłam cudowny klimat lata, obozu/kolonii, społeczności, przyjaźni, pierwszych doznań.
Mało tu trzymającej w napięciu atmosfery a w moim odczuciu w dużej mierze to przede wszystkim całkiem dobra powieść psychologiczno - obyczajowa z zagadkową śmiercią sprzed lat w tle.

Miałam wielką chrapkę na ten thriller, jednak wg mnie pozostanie on nim tylko z nazwy i to dlatego, że ktoś tak napisał na okładce. Bardziej przypominało mi to obyczajówkę o problemach rodzinnych. Pomysł dobry, miejsce akcji super, ale ciągnęło się to wszystko strasznie. Był potencjał na naprawdę dobrą książkę. Więc ocena pól na pół. Można przeczytać.

Co sprawia mi ogromną czytelniczą satysfakcję? To, że zdarza mi się sięgnąć po książkę zupełnie w ciemno, a ona okazuje się być świetna pod wieloma względami. O "Nikomu nie powiem" nie słyszałam ani słowa, może tytuł sprawił, że ci, którzy zapoznali się z tą lekturą, zostawili wrażenia dla siebie, ale ja nie zamierzam. To powieść dla fanów motywu zamkniętego pokoju wręcz obowiązkowa.

"Nikomu nie powiem" to jedna z tych opowieści, których szczególnie mi brakuje we współczesnej literaturze, mam wrażenie, że autorzy zapomnieli już o tym jak ciekawe fabuły można zbudować wokół spadku. A jak do spadku dodamy tajemnice sprzed lat, która nie pozostaje bez wpływu na aktualne wydarzenia, to mamy już historię trzymającą w napięciu od początku do końca. Duża rodzina z wieloma sekretami, gra pozorów i miejsce, przywołujące wspomnienia, nie tylko te pozytywne. Te wszystkie elementy oczarowały mnie i sprawiły, że spędziłam emocjonujący czas z książką.

Punktem wyjścia dla fabuły jest rodzinne spotkanie potomków tragicznie zmarłego małżeństwa MacAllisterów. Okazuje się, że ojciec rodzeństwa nie tylko za życia był specyficzny, ale i po śmierci postanowił zaserwować im wątpliwą rozrywkę. By móc podzielić między siebie majątek, muszą rozstrzygnąć, co wydarzyło się przed laty na obozie prowadzony przez ich rodzinę choć nie udało się to wtedy policji.

Każde z piątki rodzeństwa ma też własne tajemnice, które stopniowo wychodzą na jaw, zastanawiająca jest także po...

„Nikomu nie powiem” to thriller psychologiczny, w którym przeszłość rodziny MacAllisterów ma olbrzymi wpływ na ich obecne życie. To również kolejny przykład, że brak dialogu i zamiatanie pod dywan potrafią zniszczyć relacje w każdej rodzinie.

Przed dwudziestu laty na obozie letnim dochodzi do tragedii. Ofiarą ataku jest młoda dziewczyna, Amanda, lecz śledztwo zostaje umorzone z braku dowodów.

Pięcioro rodzeństwa, spotyka się po latach, by uzgodnić co zrobić z majątkiem pozostawionym po nagłej śmierci rodziców. Nie spodziewają się, że testament obwarowany będzie warunkiem - będą mogli nim rozporządzać, gdy wyjaśnią krzywdę sprzed lat.

Miejsce, w którym spędzali młodość sprzyja nie tylko przywoływaniu wspomnień, ale i odnawia zadawnione urazy i niesnaski.

Czy uda im się wyjaśnić zagadkę sprzed lat? Co zataili w sprawie Amandy? Czy któreś z nich rzeczywiście ją skrzywdziło? Kto kogo podejrzewa, a kogo kryje?

Autorka stopniowo odkrywa karty dawkując informacje, ale i myląc tropy. Historię poznajemy z punktu widzenia każdego z rodzeństwa i samej Amandy, co jest dość ciekawym doświadczeniem. Sami możemy spróbować odkryć prawdę, choć zapewniam, że nie będzie łatwo.

Ja już ją znam, ale... nikomu nie powiem.

Dwadzieścia lat temu ciało siedemnastoletniej Amandy zostało znalezione w łodzi na terenie obozu letniego Camp Macaw. Do dziś nie wiadomo kto stoi za tą brutalną zbrodnią.

Po nagłej śmierci państwa MacAllisterów, przyszedł czas na odczytanie testametu głowy rodziny. Ostatnia wola ojca powoduje ogromne zaskoczenie. Aby móc zdecydować o dalszych losach posiadłości, rodzeństwo musi najpierw odkryć tajemnicę sprzed dwudziestu lat. Czy po tylu latach uda im się odkryć tożsamość mordercy?

"Nikomu nie powiem" Catherine McKenzie czyta się lekko i przyjemnie. Jest to jedna z nielicznych zalet tej historii. Niestety, spotkało mnie ogromne czytelnicze rozczarowanie. Opis wydawcy mówił, że jest to trzymający w napięciu thriller psychologiczny. No nie wiem, mnie nic w napięciu nie trzymało. Owszem, autorka z pewnością się starała, spodobał mi się zabieg ciągłego mylenia tropu, gdyż momentami miałam w głowie prawdziwy mętlik. Gdy byłam już niemal pewna kto stoi za morderstwem, następny rozdział niwelował tę pewność do zera. Kolejną z niewątpliwych zalet tej powieści jest osadzenie fabuły w sielankowej scenerii letniego obozu. Rozległe tereny Camp Macaw są otoczone zielenią oraz jeziorem z uroczą wyspą na środku. Liczne retrospekcje przenosiły nas w czasy dzieciństwa głównych bohaterów, co wprowadzało w uroczą, wakacyjną atmosferę. Dzięki nim mogliśmy również bardziej poznać ducha obozu i indywidualność każdej z postaci.

Ostatecznie wady okazały się tak rażąc...

Nikomu nie powiem...
Uczymy się mówić w pierwszych latach swojego życia. Jedne dzieci szybciej, inne nieco później. Początkowo może być nam ciężko zrozumieć to dziecięce gadanie, czasem dzieciaki mówią niewyraźnie, czasem tworzą nowe słowa ;) Moja 2,5 letnia siostrzenica gada naprawdę dużo! Na hulajnogę mówi 'hoga', na okulary do pływania 'golki', a na swojego młodszego brata 'Łał' 😅 Łał ma trochę ponad rok i jeszcze za dużo nie gada :)
Uczymy się mówić, nasze słownictwo się poszerza, niektórzy znani są ze swego gadulstwa, inni z milczenia (to ja).
Mówimy, mówimy, a jednak...tak często nie potrafimy ze sobą rozmawiać. Unikamy ważnych tematów, spraw... zamiast porozmawiać, uciekamy, wycofujemy się, milczymy... udajemy, że 'problem' nie istnieje.
.
Nikomu Nie Powiem, to książka, której bohaterami jest rodzeństwo McAllisterów (sztuk 5), którzy wracają do Camp Macaw, rodzinnej posiadłości, gdzie 20 lat wcześniej ciało Amandy- ich koleżanki, przyjaciółki, zostało znalezione w łodzi. Teraz, po tylu latach dochodzi do konfrontacji, mającej na celu wyjaśnienie co się właściwie stało?
Rodzinne tajemnice, zagadki, tłukące się po głowie pytania.
Trochę długo się rozwijała i początkowo myliły mi się imiona, kto jest kto 🙊 później coraz bardziej wkręciłam się w tę historię i byłam bardzo ciekawa jej rozwiązania.
Autorka bardzo fajnie buduje napięcie i wodzi nas za nos, przeplatając rozdziały z teraźniejszości i przeszłości, powoli odkrywając zdarzenia....

"...Nikomu nie powiem - brzmiał napis przypominający, by zachowały dla siebie to, czego były świadkami..."

Rodzina MacAllisterów prowadzi od lat kemping Camp Macaw. Po śmierci rodziców piątka rodzeństwa spotyka się w domu rodzinnym, aby wspólnie ustalić, co dalej z kempingiem. Każde z rodzeństwa ma swoje plany. Jedni chcą sprzedać posiadłość, inni nie wyobrażają sobie tego.
Odczytany testament sprowadza ich plany do parteru.
Okazuje się, by móc decydować o przyszłości tego miejsca muszą jednomyślnie zagłosować w sprawie najstarszego brata Ryana. Przed dwudziestoma laty na obozie zorganizowanym w Camp Macaw została zamordowana nastolatka. Podejrzany o to był właśnie Ryan, mimo że policja oczyściła go z zarzutów najwyraźniej ojciec nadal go podejrzewał. Cztery siostry mają podzielone zdania na ten temat. Każda zdaje się pamiętać coś innego, każda ma też coś do ukrycia. W dodatku szukając wskazówek natrafiają na dokumenty, z których wynika, że ojciec każdego z nich szpiegował.

"...Chodzi o wszystko, jasne? Wszystko. Co, do diabła, jest nie tak z tą rodziną..?"

Niektórym puszczają nerwy, niektórzy starają się obmyślić plan , by wybrnąć z twarzą z tej sytuacji.
Czy jednak skupią się na tyle, by odkryć które z nich zabiło Amandę? I tak naprawdę, to kto miał motyw, by to zrobić?

Sięgając po tą książkę spodziewałam się mocnego thrillera. Troszeczkę się zawiodłam, ponieważ...

 Taki tam paździoszek.
 
Historia na jeden haps, totalne guilty pleasure z przewagą guilty. Zmarnowałam weekend i trochę mi go jednak szkoda bo przyjemności było ździebko.
 
Właściwie na plus zasługuje tylko i wyłącznie miejsce w którym "się dzieje" czyli obóz Macaw, klimacik letnich wakacji z lat '90... i to wszystko bo reszta jest po prostu telenowelą. Serio.
 
Kto z kim spał, kto kogo kochał bez wzajemności, kto kogo nienawidził, podejrzewał, śledził, podsłuchiwał, zabił, nie zabił. 
 
Całość jest totalnie popaprana i miałam wrażenie, że autorka tak strasznie chciała wszystko zagmatwać i zamotać, że gdzieś po drodze zgubiła sens i racjonalne myślenie. Tego wszystkiego było po prostu za dużo a zabiegi mające zmylić czytelnika wydawały mi się desperacką próbą odwrócenia uwagi od osoby, która już w połowie książki sprawia wrażenie najlepszego kandydata na napastnika. Bo tak samo jak domyślamy się kto zaatakował Amandę tak praktycznie od razu wiemy, że Amanda na pewno nie jest martwa - mimo, że autorka usilnie próbuje nam to zasugerować. Zbyt usilnie, więc od razu udaje się wyłapać konkretne sformułowania i niedopowiedzenia.
 
Przyznaję, McKenzie bardzo się stara. Chciała dobrze. Doceniam. Dlatego niech będzie, że to czytadło jest słabe a nie totalnie beznadziejne. 

Co przytrafiło się Amandzie?
Na to pytanie próbuje odpowiedzieć cała rodzina MacAllisterów. Tylko jeden z członków wie dokładnie co się stało. Ale wspólnie mogą opowiedzieć historię minuta po minucie.
Książka opowiedziana jest z perspektywy każdego z rodzeństwa, Seana który jest dozorcą obozu prowadzonego przez rodziców MacAllisterów i poszkodowanej - Amandy. Mamy możliwość zobaczenia co naprawdę im w duszy gra. Co nimi motywuje.
Chcemy się naprawdę dowiedzieć co się wydarzyło tego nieszczęsnego wieczoru. Do końca nie jesteśmy pewni czy osoba która obstawiamy jest sprawcą.
Dla mnie osobiście książka jest w porządku. Jest intryga, jest trochę romansu, jest zagadka i bardzo dużo tajemnic.
Czytało mi się ją dobrze, jednak nie tak żebym nie mogła się oderwać. Krótkie rozdziały pozwalały nawet na to dość często.
Książka jednak skłoniła do refleksji. Nie warto mieć tajemnice, nie warto być nie szczerym. Warto móc i umieć się otworzyć. Mam nadzieję że Wy też na tym pracujecie, jak ja. 😉
Nie zaskoczył mnie sprawca, podejrzewałam tę osobę chyba już od połowy książki, co później mnie tylko umocniło.

Czasem zastanawiam się nad tym, co najbardziej lubię w thrillerach, które czytam. Dochodzę do wniosku, że największe znaczenie ma klimat stworzony przez autora oraz to czy potrafi on skutecznie wyprowadzić mnie w pole. Lubię do końca czuć tę nutkę niepewności kim jest ten, który odpowiada za całe zamieszanie. Dlatego też najnowsza książka Catherine McKenzie przypadła mi na tyle do gustu, że postanowiłam objąć ją swoim patronatem.⁣
⁣
Tym co szczególnie zwróciło moją uwagę podczas lektury książki to świetnie zbudować napięcie. Autorka stopniuje napięcie wraz z rozwojem fabuły. Każdy kolejny rozdział odkrywa przed czytelnikiem nowe fakty. Moje podejrzenia co do oprawcy Amandy zmieniały się wielokrotnie w trakcie lektury książki. McKenzie skutecznie wodziła mnie za nos, odwracając uwagę od osoby, która była winna całej sytuacji. ⁣
⁣
Nie da się ukryć, że autorka umiejętnie nakreśliła portrety psychologiczne bohaterów, zdecydowanie jest dobrym obserwatorem tego co dzieje się pośród najbliższych gdy w grę wchodzą pieniądze. ⁣