Opinia na temat książki Noc szpilek

Noc szpilek porwala mnie od pierwszej strony.
Przeczytałam kilka rozdziałów i odłożyłam, ale tylko po to, by sprawdzić kim jest autor książki, jakie tytuły wyszły spod jego pióra i czy powstały polskie przekłady.

Lata 90 w murach peruwiańskiej szkoły katolickiej rodzi się zło zapoczątkowane przez czterech przyjaciół: Manu, Beto, Carlos i Moco.
Gdy święte obrazy spoglądały na nich z naganą w oczach, oni dopuszczali się najbardziej gorszących czynów, zgodnie z zasadą im więcej zła uczynimy tym lepiej, zyskamy dzięki temu szacunek w oczach innych rówieśników. Niewinny żart by zagrać na nosie nauczycielce przerodził się w iście szalony przewrót, niekontrolowany, rodem z dobrego kina akcji a la Tarantino. Autor ma zamiłowanie do filmowych scen, a o wielu produkcjach kina wspomina dość często.
Dorastanie w latach 90 w Peru to nieustanna walka, liczne wątki społeczne doskonale obrazują jak ukształtowało chłopców środowisko, rodzina, jak alkohol, trauma wojny czy choroby wpływają na postrzeganie świata.
Akt seksualny, buzujący testosteron i dorastanie odmieniane są tu przez wszystkie przypadki, a brud i wstręt jaki budzi ta historia przypomina mi powieści Fernandy Melchor.

W zachowaniu bohaterów dopatrzyłam się swoistej gry teatralnej, brutalnej i prowokacyjnej, lecz gdy kurtyna już opada pokazuje ich wrażliwość i normalność.
Noc szpilek mami czytelnika podsuwając mu solidną dawkę niepokoju, wulgarności i tempa, które nie zwalnia ani na chwilę. U Roncagliolo nie ma czasu na oddech, rozpędzoną karuzelę nie tak łatwo zatrzymać. Jest nieobliczalnie i nieprzewidywalnie.Biorąc pod uwagę garść rynsztokowego słownictwa możemy czuć się zniesmaczeni, ale jest to też zabieg celowy.

Roncagliolo jest niczym wirus w sezonie jesiennym, łatwo się nim zarazić, swoje odchorować trzeba, a najlepszym panaceum jak się okazuje jest kolejną książka autora. Zgodnie z zasadą, czym się strułeś tym się lecz.