Opinia na temat książki Notatki samobójcy

"Nie mogę już oglądać wiadomości ani czytać gazet. Mam wrażenie, że ten ktoś, kto siedzi w niebie, ma wielki wór jakiegoś paskudztwa [...] i parę razy dziennie je wysypuje, doprowadzając wszystkich do obłędu"

Trochę mnie ten cytat rozbawił, a trochę wprawił w potakiwanie głową, na znak, że ja też już nie oglądam wiadomości i nie czytam gazet. Dokładnie z tych samych przyczyn co narrator książki "Notatki samobójcy" - piętnastoletni Jeff.

Kiedy go poznajemy, właśnie budzi się na szpitalnym łóżku i zupełnie nie wie skąd i dlaczego znalazł się w tym właśnie miejscu. Jego zdziwienie jest tym większe, kiedy dowiaduje się, co to jest za miejsce.

"Wyznam wam coś: widok własnego nazwiska obok słów "oddział psychiatryczny" potrafi człowiekowi zepsuć dzień"

a kiedy okazuje się, że ma dołączyć do terapii grupowej, twierdzi:

"Chcę to powiedzieć jasno: mamy tu czworo wariatów i mnie. Poznałem ich pierwszego dnia terapii grupowej. Wpierw nie chciałem w niej uczestniczyć, ale doszedłem do wniosku, że jeśli udowodnię, jaki jestem niesamowicie normalny, będą musieli mnie wypuścić"

A więc Jeff chodzi na terapię grupową i na swoje sesje indywidualne, jednak wciąż nie czuje "łączności" z grupą, wciąż zaprzecza, wciąż czuje się "normalny". Jednak nieobce mu są rozważania na temat samobójstwa i tak na przykład pyta:

"Jak bardzo trzeba się znienawidzić, aby chcieć się zlikwidować" ?

Jednak tego pytania zupełnie nie odnosi do siebie, chociaż właśnie po próbie samobójczej trafił do psychiatryka. Jednak zastanawia się też ogólnie nad samobójstwem i przyznaję, że w swoich rozważaniach, wcale nie jest taki lekkomyślny, jakby się mogło wydawać.

"Wszyscy mają jakąś obsesję na punkcie samobójstwa. No bez przesady. Utrzymujemy przy życiu ludzi w celach śmierci tylko po to, żeby ich potem zabić. Pilnujemy więźniów, żeby nie odebrali sobie życia przed procesem. To bez sensu. Dlaczego można kogoś skazać na śmierć, ale jemu samemu nie pozwala się o niej zdecydować. Powiem wam, co o tym myślę. Myślę, że ludzie świrują, kiedy usiłujesz się zabić, bo tracą nad tobą władzę."

Jakkolwiek to by nie zabrzmiało, przyznaję, że z prawdziwą przyjemnością przeczytałam tę nie grubą, ale dość "treściwą" książkę. Niewiele czytam literatury młodzieżowej, a jeszcze rzadziej udaje mi się odczuć, że to naprawdę młodzieżówka. Tutaj język, sposób budowania zdań, wysławiania się, sposób rozmyślań, dyskusji, czy ćwiczeń terapeutycznych daje poczucie, że czytam coś rzeczywiście opowiadanego przez piętnastolatka, a nie przez pięćdziesięciolatka, który próbuje tylko nieudolnie nastolatka udawać.

Wszystko, o czym tu przeczytałam, jest dla mnie jak najbardziej wiarygodne i prawdziwe, narracja pierwszoosobowa również okazała się jak najbardziej na miejscu. Polecam tę jedną z niewielu znanych mi młodzieżówek do poczytania ludziom w różnym wieku, myślę, że naprawdę warto.