Notatki samobójcy

Jeff po próbie samobójczej trafia na przymusowy oddział psychiatryczny, z czego nie jest zbyt zadowolony. Uważa, że nie powinien tu być, zamknięty z tymi świrami. Ponieważ on jest normalny, a blizny na nadgarstkach, to jego sprawa, jego decyzja. To on dowodzi swoim życiem.

Nie jest również zachwycony obowiązkową terapią, bo przecież nie jest mu potrzebna. A jednak musi spędzić tam całe 45 dni, podczas których psychiatra stara się znaleźć rozwiązanie problemów, których chłopak się tak wypiera. Jako broń wybiera sarkazm i ironię, które jednak nie starczają na długo. Bo chociaż udaje mu się uciekać przed pytaniami innych, nigdy nie uda mu się uciec przed samym sobą.

Książka ta, to tak naprawdę dzinnik. W którym Jeff opisuje 45 dni pobytu na oddziale psychiatrycznym. Nie pisze tam jedynie o swoich problemach, a także osób nowo tam poznanych. Próby nawiązania nowych przyjaźni, czy potyczki słowne z lekarzem. Pozycja ta pokazuje tragedie młodych ludzi, niszczący wstyd oraz ich brak samoakceptacji. Dzięki świetnemu poczuciu humoru głównego bohatera, opowieść nie jest przygnębiająca, a o dziwo rozśmiesza. Nieraz sama wciąż wybuchałam śmiechem. A książka pod koniec tak zaskakuje, że nawet nie wiem ile razy podczas czytania tego powiedziałam takie głośne "Cooooooo???".

Podoba mi się, że pozycja ta pokazuje, jak otwartość i szczerość w opisywaniu swoich doświadczeń pozwala je zaakceptować i nie traktować ich jako tematu tabu. Mam jednak lekki niedosyt ze wzgl...

Moim zdaniem 'notatki' chwilami przekształcały się w 'powieść'. Ale mimo wszystko nie powiem że czekałam na coś więcej. Książka okazała się być fantastycznym oddaniem tego- co wciąż oglądamy, a czego nie do końca rozumiemy w naszym świecie. Myślę że każdy nastolatek ma w sobie trochę Jeffa, a każdy rodzic chciałby być tak opanowany w ciężkich chwilach jak Kac.

„Notatki samobójcy” są książką, którą mogę polecić każdemu czytelnikowi, niezależnie od wieku. Książka jest pełna czarnego humoru, trafnych przemyśleń dotyczących życia. Czyta się ją szybko i z prawdziwą ciekawością. Michael Thomas Ford miał fajny pomysł na książkę i w pełni go wykorzystał.

Przyznam, że już sam tytuł wyglądał złowieszczo, ale lektura okazała się lekka jak na temat. Dobrze dograny narrator z treścią utworu. Podobała mi się, czytało się szybko, jednak nie jest to bardzo prosta książka.