Obłęd

O cyklu Oblicza Victorii Bergman słyszałam tak często i tak dużo, że gdy wreszcie trafiłam na książki w bibliotece, to wzięłam je bez zastanowienia. Jestem świeżo po pierwszym tomie i śmiało mogę stwierdzić, że było to ciekawe doświadczenie. Historia jest intrygująca, a przede wszystkim bardzo poruszająca, ale zawsze tak jest gdy krzywda dzieje się dzieciom. Tym bardziej że autorzy nie bawią się w subtelności i często mamy opisy, które ściskają za serce. Mimo że pewne treści nie są pięknie ubrane, to jednak język powieści bywa liryczny, nie brakuje w nim różnych środków stylistycznych. Niekiedy było tego dla mnie za dużo, czasami gubiłam się w niechronologicznych wspomnieniach pełnych metafor, przeskakiwaniu z tematu w temat też nie ułatwiało poznawania losów postaci, a te należą do bardzo zawiłych. Na okładce znajduje się zdanie „Hipnotycznie wciągająca psychoanaliza”, podpisuję się pod tym obiema rękoma. Ponieważ treść kręci się wokół emocjonalnych i psychicznych problemów bohaterów oraz czynów wynikających z ich stanu umysłu. Tak na koniec, „Obłęd” ma wady, ale że intryga jest osobliwa, budzi silne emocje i zaskakuje, to jestem na tak, tym samym biorę się za kolejny tom.

“Obłęd” oraz jego dwie kolejne części miałam pożyczone od mojej mamy, która zachwyca się trylogią. Ja początkowo byłam mocno zaintrygowana, ale nie aż tak zachwycona. Jednak z każdą kolejną stroną napięcie rosło, a ja czułam, że nie mogę się oderwać! Chciałam jak najszybciej dowiedzieć się, kto stoi za sprawą morderstw, jakie dzieciństwo miała jedna z głównych bohaterek i jak daleko sięgają palce możnych, wpływowych ludzi. Przyznaję, że ta powieść to jedna z lepiej skonstruowanych wśród tych, z którymi miałam do czynienia. Może to zasługa tego, że pisało ją dwóch autorów, więc ich myśli były wzajemnie dopełniane, a wyobraźnia podwoiła swoje moce. Faktem jest, że w utworze znajdziemy naprawdę sporo wątków, bohaterów, rozbudowanych portretów psychologicznych i zdarzeń, które aż się proszą o wyjaśnienie. Jak więc zrezygnować z takiej lektury?

Cała recenzja: https://znakomita.com/2020/09/10/obled-38-2020/

 Z przykrością stwierdzam iż panowie muzycy nie zachwycili mnie zbytnio swoją historią . Nie lubię książek nie dokończonych, zwłaszcza kiedy jestem tym niedokończeniem zaskakiwana. Tutaj, jak w każdej serii spodziewałam się że Jeanette Kihlberg, komisarz policji, poprowadzi jedną sprawę do końca, w drugiej części następne śledztwo, w trzeciej kolejne itd. Taka teraz moda nastała wśród autorów kryminałów, że piszą seriami. Ok, nie mam nic przeciwko, tylko niech każda sprawa zostanie doprowadzona do końca. W wypadku '' Obłędu '', takie coś nie zaistniało, wręcz odwrotnie, wykluły się na końcu nowe okoliczności, które zagmatwały całą historię jeszcze bardziej. Absolutnie nie podoba mi się coś takiego. Co jeszcze mam do zarzucenia tej pozycji ? Ja strasznie nie lubię reklam, znajomi wręcz mówią, że mam na nie alergię, jednak świat w którym żyjemy w tej chwili wygląda tak, że reklamy są coraz bardziej agresywne i dopadają nas dosłownie wszędzie, więc i mnie nie udaje się ich całkowicie unikać, dlatego po tej być może ciut przydługiej dygresji, przywołam jedno zdanie z reklamy właśnie. Otóż jakiś czas temu usłyszałam coś takiego '' Jak coś jest do wszystkiego, to znaczy że jest do niczego '' . To był slogan z reklamy i chociaż nie pamiętam już zupełnie jakiego produktu dotyczył, zdanie gdzieś tam w zakamarkach mojej pamięci, przetrwało. Mało tego że przetrwało, to jeszcze uaktywniło się przy okazji tej lektury. Dlaczego ? Ano dlatego że odniosłam wrażenie, że autorzy wepchnęli...