Opinia na temat książki Odwyk

Widerski prowokuje czytelnika do zajrzenia w samo dno studni człowieczeństwa. Mrok skrywający wizję przyszłości, pustka popędzana echem samotności, nałóg, który nie pozwala wstać i próbować ucieczki. Na dnie jest część postaci, jakimi posłużył się autor poruszając niechybnie temat uzależnień. Ci świadomie lub nie sięgnęli po alkohol i narkotyki, a tutaj już cienka granica do sponiewierania swojego i najbliższych życia. Na tej kanwie pojawiają się kolejne rysy: morderstwa noszące znamiona psychopatycznego rytuału, zabawa w kotka i myszkę tocząca się między sprawcą a policją, ale i przeszłość, która dobija do drzwi dnia dzisiejszego.

Przechodząc zaś do wrażeń: cóż, "Odwyk" podobał mi się i nie podobał. Z jednej strony autor żongluje szeregiem mrożących krew w żyłach zbrodni, z drugiej dla mnie było tego trochę za dużo, co odbierało w pewnym momencie fabule znamiona realizmu. Zauważam również próbę (niekoniecznie zawsze skuteczną) utrzymania emocji na jednym poziomie, a także coraz brutalniejsze opisy popełnianych zbrodni. To trochę tak jakby polscy autorzy ścigali się w wyścigu o najbardziej niedorzecznego bohatera-dewianta. Inną kwestią jest też zauważalne kierowanie się stereotypami w poszczególnych fragmentach książki - to autor śmiało mógł sobie darować.
Co do pomysłu - wypada on nad wyraz korzystnie. Na plus również zasługuje pochylenie się nad problemem uzależnień oraz wgląd w życie ludzi, którzy poradzili sobie z własnymi słabościami, jak i tych, którzy pozostali na wspominanym na początku opinii dnie.