Okrutna siostra

Okrutna to mało powiedziane...

Rachel mając zaledwie jedenaście lat trafia do zakładu psychiatrycznego, w związku ze śmiercią rodziców. Spędza tam najważniejszy okres z własnego życia poświęcając piętnaście lat młodości. Każda chwila w ośrodku sprawia, że zaczyna analizować tamto tragiczne wydarzenie, jednak zupełnie nic nie pamięta z tamtego czasu... Nadchodzi moment jej wypisu, a ona sama postanawia poznać szczegóły z tamtego makabrycznego dnia..

Ależ się wkręciłam w tę opowieść. Autorka Karen Dionne stworzyła naprawdę godną polecenia historię z gatunku suspens, w którym owa niepewność i tajemnica utrzymują się na wysokim poziomie. Zdarzyły się elementy towarzyszące, które na dobrą sprawę mogą się wydawać nam błahe i zaskakujące, ale w przypadku połączenia z wydarzeniami z życia głównej bohaterki miały odpowiednie miejsce.
Podczas wspólnych chwil w gęstych lasach otaczających miejsce wydarzenia, odczuwamy duszność i ogromne zainteresowanie odkryciem prawdy. Poznajemy tutaj wydarzenia z dwóch perspektyw, gdzie towarzyszymy w wędrówce w głąb pamięci Rachel oraz cofamy się do przeszłości i poznajemy zmagania matki z córką, jej lęki i każdą walkę o dobry wspólny czas, stopniowo zmierzając do prawdy..

Akcja nie pędzi, stopniowo uwalnia swój sekret, a my jesteśmy w mrocznym i jednocześnie niezwykłym otoczeniu przyrody na zupełnym odludziu..

Dziś o świetnej książce autorstwa Karen Dionne. „Okrutna siostra” to świetny thriller. Zawiła historia, sekret rodzinny, bolesna przeszłość oraz przejmujące poczucie winy.

Wina za zbrodnię niszczy życie młodej dziewczyna. Rachel skazuje się na karę. Uznaje, że nie zasługuje na szczęście, na uśmiech, na normalne życie. W świetle nowych informacji postanawia wrócić do domu rodzinnego, by ułożyć pełen i prawdziwy obraz zbrodni… bo wspomnienia i policyjna dokumentacja wzajemnie się wykluczają. Dodatkowo dni bezpośrednio po zbrodni są owite mgłą zapomnienia, która utrudnia poznanie prawdy.

Dwie siostry, tajemnica skrywana przez lata… niewyobrażalna krzywda.

„Tulę misia do piersi, wciskam twarz w jego futerko i przywieram do niego jak do ostatniej deski ratunku, do liny ratowniczej, bez której utopiłabym się w oceanie klęski i rozpaczy tak głębokiej, że ledwie oddycham. Wszystko, co poświęciłam, poszło na marne, Wszystko, w co wierzyłam, było kłamstwem.”

Duszny klimat domu na moczarach, liczne niedomówienia, dwie perspektywy czasowe sprawiają, że książka wciąga w wir zdarzeń doprowadzających do odkrycia prawdy.

Gorąco polecam lekturę książki „Okrutna siostra”, choć intuicja czytelnicza mnie nie zawiodła i słusznie podejrzewałam, co wydarzyło się feralnego dnia, książka intryguje i nie można jej odłożyć. Świetnie skonstruowani bohaterowie skupiają uwagę i wywołują lęk. Zagad...

Dwa pokolenia sióstr. Zbrodnia, sekret i chaotyczne wspomnienia jednej z nich. To właśnie Rachel od lat przetwarza w głowie sceny z dnia, w którym zabiła swoją matkę…

Czekałam na tę książkę niecierpliwie. Poprzednia książka autorki bardzo mi się spodobała, a co z tym idzie, poprzeczka została postawiona dość wysoko. Z radością donoszę, że autorka przeskoczyła nad nią bez problemu 😊

To nie jest powieść, która zaskakuje intrygą, tutaj właściwie nie ma niewiadomych, chociaż akurat jedno zaskoczenie na koniec jest. Powiedziałabym jednak, że jest to coś na kształt studium psychopatycznej osobowości widzianej oczami bliskich takiej osoby. Bardzo mi się to podobało! Tym bardziej, że tutaj mamy okazję obserwować psychopatkę od wczesnych lat dziecięcych - niesamowite jak ktoś taki funkcjonuje. Jeszcze bardziej, jak trudno żyć z kimś takim u boku. Choćby dla tego wątku warto to przeczytać!

Tak jak w „Córce króla moczarów” znów spotykamy się z bohaterami w głuszy. Jak ja nie lubię opisów, to te spod pióra Karen Dionne pochłaniam z zachwytem. Dzika przyroda, zwierzęta, a w tym wszystkim człowiek, który potrafi się przystosować i korzystać z dobrodziejstw natury.

Oczarował mnie klimat książki. Jest duszno, mrocznie, ale i magicznie momentami. To co dla nas oczywiste, tam wcale takie nie jest, a to co nas przyprawia o lęk i szybsze bicie serca, tam jest normalnością.

...

Autorkę uważa się za mistrzynię suspensu.
Po poprzedniej książce autorki byłam ciekawa jej najnowszej powieści.
Takim smaczkiem była informacja, że też akcja dzieje się na moczarach.
Dwa pokolenia sióstr. Zbrodnia. Sekret, który może zniszczyć rodzinę.
Rachel ma dwadzieścia sześć lat i od piętnastu przebywa w szpitalu psychiatrycznym. Nie pamięta wszystkiego co się wtedy stało, ale jest pewna, że to ona jest winna śmierci rodziców.
Tymczasem dowody świadczą o czymś zupełnie innym.
Rachel decyduje się wrócić do domu i poszukać odpowiedzi.

Jakie tajemnice skrywa dom na moczarach? Co kryje druga siostra? Kto skrywa największy sekret? Kto utopił chłopczyka? Co zrobi matka dla rodziny?


Historia, którą nam zaserwowała autorka była przerażająca, ale i dziwna. Tak naprawdę to człowiek jest najgorszym wrogiem samego siebie. Jak żyć w przekonaniu, że Twoje dziecko jest winne zrobienia czegoś strasznego.
Autorka przenosi nas na odludzie, do domu pełnego tajemnic.
Postacie, które stworzyła są przerażające, co trzeba mieć w głowie by tak działać, jakim trzeba być psychopatą
Napięcie trzyma i nie puszcza do samego końca zaskakującego zakończenia.
Historia jest zagadkowa, mroczna. Autorka pogrywa z nami jak chce. Skupia się na relacji rodzica i dziecka. Powiem Wam, że ja dziękuję za taką rodzinkę.
Ta książka jest inna od poprzedniej, chociaż też skupia się na relacjach rodzinnych. Moim zdaniem jest o wiele lepsza.

Mam pewien niedosyt zemsty..

"Okrutna siostra" to moja druga książka Karen Dionne. Ta podobała mi się bardziej niż "Córka króla moczarów".

Akcja książki rozgrywa się dwutorowo. Mamy teraźniejszość, w której dwudziestosześcioletnia Rachel Cunningham po traumie, jaką przeszła, przebywa na własne życzenie w szpitalu psychiatrycznym. Dziewczyna myśli, że zabiła matkę i zniszczyła swoją rodzinę. Po 15 latach zupełnie przypadkowo Rachel odkrywa fakty, które dają do myślenia, że to może nie ona jest morderczynią. Młoda kobieta gnana pragnieniem poznania prawdy wraca do domu, w którym wydarzyła się tragedia rujnująca jej życie. W drugiej perspektywie czasowej mamy matkę Rachel, czyli Jenny, która zmaga się z trudem wychowania swojej córki Diany, u której jak się później okazuje, stwierdzono skłonności psychopatyczne. Kobieta kocha córkę, ale jej zachowanie momentami przyprawia ją o dreszcze.

I nie tylko ją, bo czytając książkę, sama w pewnych momentach bałam się Diany i zastanawiałam się dlaczego, jej rodzice nie zrobili nic więcej. Wiadomo, choroba dziecka jest ciężką sytuacją, ale… no właśnie, nie będę spoilerować.

To dzięki Dianie, mamy prawdziwy thriller. Dziewczynka jest nieprzewidywalna, przez co nie wiemy, co za moment może się wydarzyć. Cały czas czuć napięcie i wyczekiwanie. I to jest super! To właśnie historia Jenny i jej rodziny zrobiła na mnie efekt "wow". Teraźniejszość też była ok, ale nie było tego uczucia niepewności, a nawet lęku z powodu młodej psychopatki.

...