Okrutny miecz

Niestety, bezpośrednia kontynuacja "Czerwonego Rycerza", wydana dopiero co przez wydawnictwo MAG, nie całkiem dorównuje pierwszemu tomowi. Zacznę jednak od plusów. Eleganckie wydanie w twardych okładkach, z wszytą zakładką, wydrukowano na ponad 800 stronach miłego dla oka, kremowego papieru. Poprawiła się nieco jakość korekty - literówek jest mniej niż w pierwszym tomie, chociaż niektóre są naprawdę przygnębiające (np. "bala brzoza" zamiast "biała brzoza" na str. 380 albo "dyżurnym łuczkiem" zamiast "dyżurnym łucznikiem" na 389). Wydaje mi się też, że tłumaczka nabrała niezdrowej skłonności do konstruowania skomplikowanych i trudnych do zrozumienia zdań, ale nie było to aż tak uciążliwe, żeby uciekać się do sprawdzania oryginału.
Powieść zachowuje ciągłość losów tych bohaterów, którzy zdołali przeżyć wydarzenia z poprzedniego tomu i wprowadza serię nowych (w tym przemiłą rodzinę głównego bohatera, dzięki czemu od razu wyjaśnia się tajemnica porzucenia przez niego rodzinnych włości). Czerwony Rycerz i jego kompania najemników przyjmują nowe zlecenie, które od razu na wstępie prowadzi ich w stronę konfrontacji z zamachowcami usiłującymi obalić cesarza. Równocześnie w tle obserwujemy kilka innych kontynuowanych wątków: dwór króla Alby (który najchętniej organizowałby turnieje, a złośliwie przychodzi mu zmagać się z inflacją, oszustwami podatkowymi, fałszerstwami pieniędzy i wojną hybrydową); uciekinierów z bitwy pod Lissen Carak, usiłujących znaleźć sobie nowy cel i ocalić ż...