Osada

Kolejny BookTour za mną. I ponownie dzięki tej akcji mogłam poznać naprawdę fantastyczną książkę. Tym razem zorganizowała ją @recenzownia_ksiazkowa.

60 lat temu wszystko się zaczęło i zarazem skończyło. Istniała pewna mała wioska, Silvertjarn. Jej mieszkańcy prowadzili zwyczajne życie. Chodzili do pracy, szkoły, spotykali się ze znajomymi i uczęszczali do kościoła. I pewnego dnia, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki oni wszyscy zniknęli. Na stołach pozostały talerze z resztkami jedzenia, niezasłane łóżko nadal stoi w kącie… Ale nigdzie nikogo nie ma. Nie wiadomo, co się z nimi stało…

Teraz Alice, która jest młodą dokumentalistką pragnie stworzyć film o tym dziwacznym miejscu. Żeby to zrobić udaje się do wioski z postanowieniem, że odkryje, co się tam naprawdę wydarzyło. Tylko nie wie, że tuż za rogiem czai się cień przeszłości, który nie pozwoli, by tajemnica Silvertjarn ujrzała światło dzienne.

Przyznam szczerze, że powieść ta była niesamowita. Przez większość czasu odczuwało się wraz z bohaterami swego rodzaju niepokój, nie było wiadomo, co wydarzy się dosłownie za chwilę. I bardzo byłam ciekawa zakończenia, jak autorka postanowiła te wszystkie niesamowite wydarzenia z przeszłości ostatecznie wyjaśnić. Jednak zanim do tego przejdę, napiszę jakie są plusy “Osady”. Z pewnością ogromną zaletą jest sam pomysł na fabułę, na to, że praktycznie cała historia rozgrywa się w niewielkiej miejscowości. Na plus przemawia klimat ciągł...

Przyznaję się, że z reguły nie sięgam po horrory. Łatwo mnie wystraszyć, moja bujna wyobraźnia uwielbia działać na najwyższych obrotach. Zatem po obejrzeniu, bądź przeczytaniu strasznej historii zazwyczaj unikam ciemnych miejsc, zacienionych zakamarków, a każdy podejrzany dźwięk sprawia, że włos jeży mi się na głowie.

Dlatego też zastanawiałam się, czy pomysł zgłębienia lektury „Osady” Camilli Sten rzeczywiście okaże się dobry. Jednak opis powieści tak mnie zaintrygował, że nie potrafiłam jej sobie odpuścić.

Sześćdziesiąt lat temu wszyscy mieszkańcy małej górniczej osady Silvertjarn zniknęli bez śladu. Niemal tysiąc osób, czy to możliwe? Wciąż nikt nie wie co się wtedy wydarzyło: zbiorowe szaleństwo, masowe samobójstwo czy tajemniczy kataklizm.

Alice od dziecka z zapartym tchem wysłuchiwała opowieści babci o Silvertjarn. Zafascynowana tą tajemniczą historią, postanawia na własną rękę rozwiązać zagadkę zniknięcia mieszkańców osady. Wraz z niewielką ekipą spędzi pięć dni w odizolowanym od cywilizacji i niszczejącym miasteczku. Będą kręcić dokument o tym wyjątkowym miejscu. Okazuje się, że nad Silvertjarn wciąż wisi widmo przeszłości. Przeszłości, która okazuje się niezwykle złowieszcza.

Już sam pomysł na fabułę budzi w czytelnikowi niepokój. Mnie osobiście najbardziej przerażały opisy samego miasteczka. Mieszkańcy opuścili je nagle, jakby zaraz mieli powrócić do przerwanych czynności, np. wieszania prania, bądź picia kawy na świeżym powi...

Książkę męczyłam ponad miesiąc, bo jej właściwa akcja zaczyna się dopiero gdzieś w połowie. Małe miasteczko, gdzieś w głębokiej szwedzkiej głuszy, zapomniane przez wszystkich. Tajemnicze zniknięcie prawie każdego mieszkańca wioski, oprócz trupa na rynku i noworodka. Brzmi jak materiał na dobry horror albo thriller. Niestety, ten potencjał nie został w pełni wykorzystany. To nie tak, że książki nie dało się czytać - momentami było naprawdę bardzo fajnie i chciało się wiedzieć więcej. Ale niestety, bardzo przeszkadzały mi relacje pomiędzy bohaterami, których nie mogłam zrozumieć no właśnie w sumie do jakichś 2/3 lektury. Poza tym - napięcie i strach mnie szybko opuściły.
Ot takie czytadło, ale w sumie na jesienny wieczór może być.