Opinia na temat książki Osiemdziesiąt dni żółtych

Książka określana jest jako "bardziej pikantny i wysublimowany odcień 50 twarzy Greya" wg Publishers Weekly... Cóż, pikantniejsze - zapewne, ale wysublimowane? Czytało się okropnie - począwszy od przynudzających rozwodzeń na temat muzyki klasycznej i boskich skrzypiec, po seks, który ani nie był ciekawy, ani odkrywczy. Brak tu uczuć, przez co ciężko jest polubić bohaterów. Nudzące opisy miejsc (pół strony o ulicy w NYC, makabra). Jak oceniam bohaterów? Wykładowca z nudnym życiem, który wykupił sobie względy skrzypaczki i chce realizować z nią swoje chore fantazje (tak, chore, bo w ich zbliżeniach nie było nawet podobieństwa do BDSM). Skrzypaczka, która "poznaje siebie" - taaak, niby chce, a niby nie chce, sama nie wie, ale puszcza się z kim popadnie za darmo, traktowana jest jak bydło,niewolnica (prostytutka to chyba byłby w tym wypadku komplement), a mimo wszystko prowadzi wewnętrzny dialog czy jej to się podoba. Podsumowując, zbrzydziła mnie ta książka. Porównywanie jej do historii Greya to po prostu grzech. Sądziłam, że dwóch pisarzy stworzy całkiem magiczny świat ostrego seksu, a spotkała mnie tylko wydzielina spływająca po udach i mazanie dziwnych miejsc na ciele szminką. Naprawdę słabe.