Ostateczne starcie

Ten cykl Wolffa startował z wysokiego C, niestety skończyło się zaledwie dobrze, żeby nie napisać przeciętnie. To samo zresztą można napisać o całej twórczości autora, która ostatnio mocno pikuje w dół. Nie twierdzę, że nie da się już tego czytać, ale entuzjazm coraz mniejszy. Zakończenie, jeśli to faktycznie już koniec, bo furtka do kontynuacji nadal pozostaje otwarta, na kolana nie rzucił. Jak dla mnie ten cykl to zmarnowany potencjał, można było z niego wycisnąć dużo więcej.

,,Był wojownikiem. I to nie pierwszym lepszym rębaczem, ale mistrzem w swoim fachu. Dowodził grabieżczymi wyprawami, prowadząc pod swoim dowództwem setki zbrojnych. Palił miasta i wyrzynał mieszkańców. Jego imię było sławne w co najmniej trzech pogranicznych światach(...) Na pograniczu był panem. Tak mu się przynajmniej wydawało do czasu, aż spotkał Isseta i uległ jego namowom".

Dla mnie jest to wspaniała seria, która niekoniecznie jest zwykłą fantastyką. Tutaj ludzie walczą nie tylko o swoje, ale i o innych. Wiedza, że tylko zespołowo mogą coś zdziałać i nawet nie wahają się walczyć. Choć wielu jest już zmęczonych, a jeszcze więcej z nich poległo, to jednak szukają wyjścia z tej sytuacji. Takim wspaniały,m pomysłem byłoby przeniesienie się do rajskiej Arkadii, tylko nie jest to takie proste. Brakuje już nie tylko jedzenia, ale i ludzi, którzy ocaleli po inwazji najeźdźców z innego wymiaru. Większa połowa nie żyje, a ci, którzy zostali zaczynają mieć złe myśli. Boją się tego, że niebawem kolejni najeźdźcy dobiją resztkę ludzkości, a wtedy nie będzie już nawet po kim płakać, o ile w ogóle będzie miał kto to robić. Szukają zatem ratunku i chcą się migrować. Czy jednak uda im się na czas dotrzeć do bezpiecznego miejsca?

Sięgając po książki autora musicie pamiętać, że tutaj nic nie dzieje się bez przyczyny i nie ma czegoś takiego, jak domysły końca starcia. Prawie każdy ma tutaj jakieś nadzieje, walka jest dla nich jedyną formą i ucieczki i przetrwania. To ...