Opinia na temat książki Ostatni azyl

„Ostatni azyl” Marcina Falińskiego to książka na którą „ostrzyłam sobie pazurki” już od stycznia. Bo co jak co ale dobrą powieść sensacyjną to ja lubię. I chociaż przeczytałam ją w miarę szybko mimo piętrzących się i zniechęcających czytelnika do kontynuowania lektury „kocich łbów” o które bibliofil co rusz się potyka w postaci fleszy przeszłość, czasy współczesne i dzień obecny, i przezwycięży natłok nazwisk i z czym one są powiązane to zaczyna w końcu koncentrować się na fabule. W zamyśle jest to powieść sensacyjna która zabiera nas na Dolny Śląsk, do Berlina, Danii, na Ukrainę oraz Seszele. Po drodze oczywiście pojawiają się jeszcze inne miasta, ale... Czas to 1945, 2010 i 2017 rok i z takim natłokiem wydarzeń na różnych płaszczyznach czasowych czytelnik musi się zmierzyć. Służby polskiej Agencji Wywiadu, MI6, KGB do tego tajemnicze dokumenty, kawałek Bursztynowej Komnaty i monety Wikingów. Wszystko to składałoby się na niezłą powieść sensacyjną, którą w domyśle miał być „Ostatni azyl”, gdyby autor postarał się o nią nieco bardziej. Sensacji było nieco więcej niż kot napłakał w ostatnich rozdziałach i to ona uratowała moją ocenę wobec niej.

Według mnie Pan Marcin bardziej skupił się na opisie współdziałania różnych służb wywiadowczych na polu międzynarodowym i pokazaniu jak kiepsko się dzieje na naszym własnym „podwórku” i komunikacji pomiędzy różnymi polskimi „komórkami” niż oddania dreszczyku emocji, z którego czytelnik chciałby się od czasu do czasu otrząsnąć sięgając po tego typu lekturę.

Nie powiem nie fanom autora jak i gatunku, bo każdy ma swoje własne preferencje czytelnicze, jednak ja się niestety zawiodłam.

Dziękuję, za możliwość zapoznania się z lekturą, Wydawnictwu Czarna Owca oraz Pani Bognie z PRart Media.