Ostatni rajd

Ostatni rajd — Michał Podgórski

Muszę przyznać, że w pierwszej chwili zdawało mi się, że tytuł „Ostatni rajd” będzie odnosić się do historii niczym o kierowcy rajdowym. Myliłam się.
Michał Podgórski przenosi nas bowiem do czasów rodu de Brandtów i barbarzyńców, który coraz bardziej otaczają zwykłych, niczego niewinnych, mieszkańców.
Kto ich uratuje? Kto stanie do walki z nieznajomym?
Bardzo spodobało mi się w tej książce to, w jaki sposób autor wykreował Dardana. Bohatera można polubić, można poczuć się tak, jakbyśmy go znali, a jego myśli stawały się dla nas wręcz namacalne.
Oprócz niego pojawia się tam kilka barwnych postaci, które tylko dopełniały całości.
Nie zdziwicie się pewnie, jeśli powiem, że chociaż wzbraniam się rękami i nogami przed wielkimi uczuciami w książce, to tutaj zdecydowanie była ona wpleciona na drugim planie, co pozwoliło mi rozkoszować się całą historią bez częstych westchnięć.
Autor włożył dużo pracy w tekst — co od razu widać. Nie zawsze bowiem jest to widoczne w książkach od wydawnictwa Novae res. Nie obrażając nikogo. Może czasem trafiałam na średnie książki?
O co w ogóle tyle zachodu? Autor wykreował świat, w którym niewinny człowiek zostaje skazany za morderstwo. I tutaj wszystko mogłoby się skończyć, kara śmierci i finito. Skądś jednak mamy przeszło 300 stron.
Podgórski śmiało, ale z dobrym smakiem przedstawia to, jak wygląda wojna. Nie ma tutaj herosów i niezniszczalnych postaci. Jest brud i śmierć....

Senior rodu de Brandtów zostaje skazany na śmierć. Jego syn zostaje oszczędzony, ale musi opuścić swój kraj i udać się na południe. Na pograniczu próbuje pomagać ludziom w starciu z grasantami.

Gdyby Sanderson napisał tę historię, toby wyszły cztery tomy, po tysiąc stron każdy i jeszcze byśmy wszystkiego nie wiedzieli. Michał Podgórski zmieścił się w nieco ponad trzystu stronach i niczego tu nie zabrakło. Nie wiem jak autor to zrobił, ale to jest kompletna historia z bohaterami, których miałam wrażenie, że znam na wylot, osadzona w świecie, który również był mi znajomy i zrozumiały. I nie, to nie dlatego, że ja już to kiedyś gdzieś czytałam, ale dlatego, że Podgórski doskonale wszystko opisał.

Akcji jest tu sporo, właściwie nie ma chwili na zaczerpniecie oddechu. Leciałam przez rozdziały jak szalona. I jak na mnie przystało, szukałam haka na autora. Już, już prawie miałam jeden błąd, ale przeanalizowałam to z chłopem i okazało się, że błędu nie ma. I ja się kłaniam w pas, bo dobra i dopracowana książka to jest to, co tygryski lubią najbardziej.

Jeśli szukacie lekkiej fantastyki, to już nie musicie. Wyruszcie w ostatni rajd z Dardanem de Brandtem.