Ostatni rozdział, czyli Paragraf 22 bis

Zawsze mam wątpliwości, kiedy po latach autor sięga do swojej książki, która odniosła sukces i pisze dalszy jej ciąg. Powraca więc postać Johna Yossariana, który leży w szpitalu i nadal flirtuje z pielęgniarkami. Tyle tylko, że ma teraz siedemdziesiąt lat, ale nadal mu nic nie dolega. Powracają też inni bohaterowie pierwszej części, ale są też nowi i oryginalni. Pojawiają się też postacie z innych powieści jak Wojak Szwejk , czy Lew Rabinowicz z „Rzeźni numer pięć” wraz z samym Kurtem Vonnegutem. Obraz ludzi, którzy tkwią w dwóch światach: okresu młodości i wojny oraz starości, chorób i świadomości, że nawet największa fortuna nie zapewni im nieśmiertelności. Snują więc swoje opowieści, ale starają się też żyć i robić mniej lub bardziej dziwne interesy. Bardzo smutna i gorzka ironia, czym się stała po 50 latach od wojny Ameryka i jej mieszkańcy i jak łatwo wywołać nową. Powieść bardzo nierówna, miejscami znakomita, ale niestety tylko miejscami.