Ostatnie dni Pompejów

Kto pamięta serial "Ostatnie dni Pompei"? Ja pamiętam. Blondwłosa, niewidoma Nydia wtulona w muskularne ramię spalonego słońcem Duncana Reghera - Lydona to bez mała wizytówka i znak rozpoznawczy filmu. Byłam w owych czasach nieopierzonym podlotkiem i ekscytowałam się bardzo. Stąd, gdy dopadłam książki... Serial nijak do niej nie przystawał. I nadal trudno mi ten kontrast między książką a serialem przełknąć. Ale to dobra książka.

Samo sedno historii, czyli wybuch sławnego Wezuwiusza opisane bardzo poetycko, choć jednocześnie krótko i szybko. Nie zdążyłam poczuć grozy, ani napięcia, a już było po wszystkim.
Losy garstki bohaterów, których poznajemy tuż przed tragedią, są wciągające i czyta się je z przyjemnością - mamy tutaj płomienną miłość, intrygę, zbrodnię, magiczne mikstury, walki gladiatorów oraz religijne rozruchy...
I chociaż powieść ta jest fikcją, to z łatwością mogę sobie wyobrazić, że taki Glaukus faktycznie przechadzał się po drogach Pompei; że poznał i pokochał Jonę; że niewidoma Nidia zachęcała śpiewem do kupna kwiatów; a chciwy Arbaces knuł swoje intrygi. Taka historia wydaje się być wielce prawdopodobna.