Otuleni deszczem

Kaznodzieja Charles Martin i ska


"Otuleni deszczem" to doskonała opowiastka rekolekcyjna. Pełna biblijnych cytatów,szlachetnych bohaterów i dramatycznych zdarzeń. Od początku do końca są w niej obecni: Bóg,biblia i łono Elli Rain. Łono,na którym się wspierał główny bohater,na którym płakał,usypiał i słuchał biblijnych morałów.
Ella Rain byłą święta bo pokonała nawet śmierć. Nawet zza grobu prowadzi pogadanki z podopiecznym i w pewnym momencie,czytelnik dochodzi do wniosku,że chyba autor popełnił gafę i wpakował do wariatkowa,nie tego brata co trzeba.
Dialogi są idiotyczne. Absurdalnie patetycznie i oczywiście pełne morałów i biblijnych odniesień.Jedyna książka,o jakiej się wspomina w "Otulonych deszczem" to oczywiście biblia.Jedyna potrawa,którą należy spożywać to kaszka kukurydziana a jak komuś nie smakuje to na sto procent ten ktoś nie ma Boga w sercu i jest złym człowiekiem.
Fabuła prosta jak budowa cepa. Po kilkunastu stronach można odgadnąć 80% wydarzeń.
Zawzięłam się i przemęczyłam "Otulonych..." do końca. I mam chęć się solidnie wyrzygać bo czuję się zatruta sakramenckim biadoleniem i wałkowaniem tego samego.Strona za stroną,zdanie po zdaniu to samo przesłanie.
Jedyna słuszna,życiowa droga to wiara w Boga. I rozmowy z umarłymi. A najlepszy sposób aby wychować dziecko to nie odpowiadać na pytania,normalnie ,konkretnie tylko należy przemawiać,wtrącać cytaty,robić natchnione miny i olewać logiczne myślenie.

"Otuleni deszczem" to ...