Otwarte wody

Ludzie zwykle na ciebie patrzą, ale cię nie widzą. Boisz się być kolejnym czarnym śladem na statystykach lub kolejnym, który oddaje serce, choć nie ma gwarancji, że nie zostanie ono strzaskane, ale w obu przypadkach nie ty decydujesz. Nie zmienisz tego, kim się urodziłeś i nie zmienisz tego, co do kogoś czujesz. I tak poznajesz osobę, której duszę znasz od zawsze, która staje się twoją przyjaciółką, kimś tak ważnym, że brakuje na waszą relację słów. Ale nie możesz być zawsze szczęśliwy, nie możesz czuć się bezpiecznie, nie w świecie, gdzie młodzi, niewinni i czarni, tacy jak ty, giną na ulicach. Gdzie wieczorne wyjście z domu powoduje twój lęk. Chowasz się w jej ramionach, szukasz stabilności w jej obecności, pozwalasz się jej dostrzec, a jednocześnie emocje zgniatają twoje serce. Bo nie wiesz, co jest między wami. Bo społeczeństwo, nie lubi takich jak ty. Bo sztuka nie przynosi ukojenia. Oddychasz z trudem, czujesz wiele i idziesz do przodu, bo stanie w miejscu jest jak tonięcie, ale poruszanie się jest jedynie jak dryfowanie. Świat cię przytłacza, życie cie przytłacza i choć bywasz szczęśliwy, bywasz też złamany. Intensywne uczucia budują twoją osobę, twoją rzeczywistość. Boli cię serce i „chciał­byś po­wie­dzieć o wiele wię­cej, ale nie ma na to słów“.

„Chcesz po­wie­dzieć, że ła­twiej ci jest scho­wać się we wła­snym cie­niu niż od­sło­nić ze swoją wraż­li­wo­ścią. Nie le­piej, tylko ła­twiej. Ale im dłu­żej coś w so­bie tłam­sisz, tym więk­sze ry­zyko, że s...

Nie każda historia o miłości jest prosta. Nie każda historia o miłości jest historią tylko o miłości. 𝘖𝘵𝘸𝘢𝘳𝘵𝘦 𝘸𝘰𝘥𝘺 mogą nią być. Ale są też opowieścią o poczuciu wyobcowania, ciągłego zagrożenia, o pragnieniu wolności, ale i o tych najgłębszych emocjach i lękach.

Jesteś Ty (fotograf–artysta) i reszta świata. Narrator mówi do Ciebie, o Tobie (wcześniej ze zwrotami w drugiej osobie spotkałam się chyba tylko w 𝘔𝘪𝘯𝘶𝘤𝘪𝘦 𝘤𝘪𝘴𝘻𝘺 Lenza i 𝘖𝘣𝘴𝘦𝘴𝘫𝘪 Crossan). Wie dokładnie, co czujesz, o czym myślisz, czego się boisz i jak mocno kochasz. A Ty kochasz dziewczynę przyjaciela, która najpierw staje się Twoją przyjaciółką, a potem... potem nie potrafisz wyobrazić sobie siebie bez niej. Życia, w którym jej z Tobą nie ma. Wypełniacie sobą nawzajem swoją przestrzeń – na swój własny sposób – i jest Wam z tym dobrze.

Oj, chłopie. Ile ja się z Tobą naprzeżywałam, narozkminiałam. Zaciskałam wargi w poczuciu niesprawiedliwości i nieprzystosowania. A cieszyłam się, gdy czułeś się wolny i rozumiany. Gdy Twoje powietrze pachniało Nią i wszystko do siebie pasowało. Jakie to wszystko było subtelne. Mimo swojego ciężaru.

Ile czasami nielogicznych ścieżek musi wybrać ludzki umysł, gdy wydaje mu się, że tonie?

Dużo tu było muzyki, którą można od razu wklepać w spotify i słuchać razem z bohaterem. Piękne zdania, opisujące wszystko to, co siedzi głęboko w człowieku. Co trzeba sobie dopiero uświadomić, pod wpływem jakiegoś silnego bodźca. Nagle. Niesamowita ...