Otwórz oczy

Piękna, pełna emocji opowieść o młodej kobiecie, która straciła wzrok. Głównymi bohaterami jest Aurelia i Borys i to oni naprzemiennie snują swoją historię. Dzięki narracji pierwszoplanowej poznajemy ich rozterki uczuciowe i myśli. Wszystko wskazywało, że oni też na koniec połączą swoje losy. Autorka bardzo sugestywnie przedstawiła życie niewidomej osoby, z jakimi problemami zmaga się taki człowiek, jakiej pomocy oczekuje od innych. Bohaterowie są bardzo dobrze wykreowani, każdy z nich ma swój styl życia i sposób wyrażania emocji. Aurelia to łagodna, symapatyczna, wrażliwa i uczuciowa kobieta. Birys jest porywczy, arogancki, zarozumiały i wulgarny. Gloria to najlepsza przyjaciółka, jaką można sobie wymarzyć, zawsze służy pomocą. Jest opiekuńcza, ale też stanowcza i arogancka, kiedy trzeba. Opisana historia jest ciekawa i z przyjemnością sięgnę po dalszą zapowiadaną przez autorkę część.

Dziewczyna o kasztanowych włosach – Aurelia Szulc – nie ma w życiu taryfy ulgowej. Mimo to jest tytanem ciężkiej pracy, szybko wspina się po szczeblach kariery i w końcu zdobywa tytuł najlepszego fizjoterapeuty w mieście. W międzyczasie los po kolei odbiera jej najbliższe osoby. W wieku czternastu lat traci rodziców, a potem ukochaną babcię.
Kiedy z jej życia – skuszony miejscem w prestiżowej szkole wojskowej w Stanach – odchodzi również Tobiasz, najlepszy przyjaciel i wielka miłość, Aurelia czuje, jakby straciła kawałek serca. Połykając łzy, odwozi go na lotnisko, a w drodze powrotnej ulega wypadkowi i nieodwracalnie traci wzrok.
Jest przekonana, że dla niej życie właśnie się skończyło.
W najśmielszych nawet snach nie przypuszczała, że dopiero wraz z utratą wzroku naprawdę przejrzy na oczy i dostrzeże to, czego do tej pory nie zauważała.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością, chociaż słyszałam wcześniej o jej powieściach. Do sięgnięcia po."Otwórz oczy" skusił mnie intrygujący opis oraz okładka, która od razu przyciągnęła mój wzrok. Język jakim posługuje się Monika jest bardzo lekki i przyjemny, co sprawiło, że książkę wręcz pochłonęłam w jeden wieczór. Fabuła została w bardzo ciekawy sposób nakreślona i równie dobrze poprowadzona, a bohaterowie naprawdę świetnie i niezwykle realnie wykreowani, to postaci, które śmiało moglibyśmy spotkać w rzeczywistości. Historia została przedstawiona z perspektywy Aurelii i Borysa i to ich postaci możemy lepiej ...

Autorka ginie gdzieś wśród innych pisarzy a wielka szkoda, bo ma niebywały talent. Bardzo lubię jej kolorowe pióro, gdzie nawet pośród nerwów bohaterów potrafiła powkładać piękne porównania, które łagodziły całą sytuację. Postacie, którym nadała prawo wypowiadania się ze swoich perspektyw mają nieokiełznane charakterki. Posiadają cechy wyróżniające się wśród tłumu. Sami czasem przeklinają, bywają wybuchowi, ale i łagodni. Wiele wskazuje na to, że starają się jakby wykrzyczeć za straty, których doświadczają. Tracą tutaj swoich bliskich, których z szacunkiem wspominają. Zachowują stare meble, by ta cząstka po nich nadal im towarzyszyła. Niestety do połowy książki będzie troszkę smutno, gdyż główna bohaterka przez dziwny przypadek traci wzrok. Znajdą się osoby, które bardzo będą z tego powodu z niej szydziły, ale i takie, którym jej los nie będzie obojętny. Co bardzo mi się tu spodobało, to wizja Aurelii, która pomimo braku wzroku, będzie chciała komuś przedstawić to jak ona teraz odbiera wzrok. Co widzi ciałem i jak nieraz jest trudno, kiedy ludzie nie potrafią odpowiednio jej postrzegać. Aby doznać szczęścia nie trzeba wiele, niekiedy to nic nie znaczące gesty, czy rzeczy mogą ofiarować naprawdę wielkie szczęście. Będzie dużo łez, niespełniona miłość i coś nowego, co ma szansę się przekształcić w rzecz większą i piękniejszą. Wielu bohaterów tutaj sporo namiesza ponownym pojawieniem się. Zburzą nawet nasze domysły, bo opcje, które sobie wykreowaliśmy totalnie się nie spraw...