Paardeberg 1900

Wojna anglo-burska z lat 1899–1902, nazywana również drugą wojną burską, zdecydowała o losach najbogatszego regionu kontynentu afrykańskiego – Afryki Południowej. Jej stronami były: Wielka Brytania i jej dominia – Australia, Kanada i Nowa Zelandia, oraz republiki założone przez Burów, czyli osadników głównie pochodzenia holenderskiego – Republika Południowej Afryki zwana potocznie Transwalem i Wolne Państwo Oranii. Odkrycie w Transwalu i Oranii złóż złota i diamentów sprawiło, że pożądliwie patrzyły na nie władze brytyjskie, chcąc je dołączyć do swoich posiadłości południowoafrykańskich: Kolonii Przylądkowej, Natalu i Beczuany. Wojnę rozpoczęli Burowie, aby zająć punkty strategiczne w koloniach brytyjskich. Początkowo odnosili sukcesy, m.in. pod Colenso i Spion Kop. Oblegli miasto Kimberley w Kolonii Przylądkowej. Brytyjczycy wysłali mu na odsiecz siły dowodzone przez gen. Horatio Kitchenera, sławnego pogromcę sudańskich mahdystów. Oddziały Burów pod dowództwem gen. Pieta Cronje zostały osaczone pod Paardebergiem nad rzeką Modder. Po intensywnych walkach poddały się one 27 lutego 1900 roku. Ta klęska wydatnie osłabiła morale Burów, a Brytyjczycy kontynuowali ofensywę, zajmując Oranię.

Wydarzenia drugiej wojny burskiej oraz przebieg i skutki bitwy pod Paardebergiem przybliża historyk Tomasz Greniuch.