Pali się!

Nie tak dobra jak "WOPR. Życiu na ratunek" Dawida Góry. Ciekawie napisana, choć w mojej ocenie za dużo w niej było autobiograficznych wstawek a za mało opisów przedstawiających i pokazujących "od wewnątrz" pracę strażaków, na co bardzo liczyłem.

Pewnego dnia Agnieszka Wojciechowska postanowiła zostać kobietą strażakiem. Nie taką, która siedzi za biurkiem i wypełnia dokumenty, ale taką, która ratuje ludzkie życie, bierze udział w akcjach, czasem bardzo niebezpiecznych. Jednak nie wystarczy tylko chcieć, a droga do spełnienia tego marzenia, momentami była dość ciężka. Jak wyglądała? Jakie przeciwności musiała pokonać pani Agnieszka? Jak dążyła do spełnienia swoich marzeń? Co działo się podczas tej drogi.

Historia, jaką znalazłam w książce to nie fikcja, a prawdziwa historia. Mnie się ona podobała. Pokazywała walkę, jaką musiała stoczyć bohaterka, aby spełnić swoje marzenia, drogę, która nie zawsze była prosta, usłana różami, a także jak wygląda bycie kobietą – strażakiem. Książkę czytało się dość szybko, a podczas czytania towarzyszyły mi emocje.

Główną bohaterką jest kobieta, która ma swoje plany i marzenia. Polubiłam ją, podobało mi się, jaka była odważna, jak konsekwentnie dążyła do wyznaczonego sobie celu.

„Pali się!” to książka, która jest świetnym reportażem o kobiecie spełniającej swoje marzenie o zostaniu strażakiem. Z przyjemnością polecam.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA

Wielokrotnie słyszymy przeszywający dźwiek syreny w remizie strażackiej i za każdym razem przychodzi refleksja, co tym razem się wydarzyło. Bo strażacy wzywani są do działań wszelakich od ratowania przysłowiowego kota na drzewie, po ratowanie dobytku nomen omen w powodzi.
Strażak to w naszym pojęciu wysportowany, muskularny mężczyzna, który bez wahania wskakuje do płonącego domu.
W tej książce autorka, która jest zawodowym strażakiem pokazuje ten zdominowany przez meżczyzn świat oczami kobiety. Dużo tu ątkow osobistych, ale tak ma być, bo przecież to jej droga do celu. Choć wydaje się to niewiarygodne, to drobna kobietka często ma przewagę tam, gdzie trudno wejść. Początkowe niedowierzanie, że potrafi jest zamieniane na spojrzenia podziwu( i może to wydawać się laurką dla samej siebie, to skoro to potrafi to dlaczego nie).
Wielokrotnie podczas czytania wręcz czułam zapach dymu, a oczami wyobraźni starałam się dostrzec cokolwiek w zmiażdżonym aucie.
Nie brak tu i chwil wzruszających i budzących mocny sprzeciw. I poraz kolejny załam sobie sprawę z tego, że straż pożarna, to ludzie, bez ktorych nasze bezpieczeństwo wystawione jest na próbę, a oni po prostu nie zawodzą.