Pamiętaj, że nie jesteś mężczyzną

„Miejsce kobiety jest w domu."
„Wkrótce się przekonasz, że w życiu kobiety nie ma miejsca na miłość."
„Małżeństwo, macierzyństwo to jedyna wartość kobiety."

Jest mi niedobrze.
Boli mnie brzuch.
Ale jestem też pod wrażeniem siły kobiet, które potrafią zawalczyć o siebie. Które decydują się postawić na dobro swoje lub swoich dzieci i wyrwać się spod jarzma opresyjnej kultury. Sprzeciwiają się ludziom, którzy ciągle im powtarzają, co mogą a czego nie, którzy się nad nimi znęcają i którzy próbują od siebie uzależnić. W świecie, gdzie wszystko wydaje się być obce i nieprzystępne wciąż znaleźć można ratunek.

Etaf Rum kreśli międzypokoleniową opowieść o kobietach. Każda z nich jest inna, ale presja spotyka je podobna. Słyszą identyczne komentarze i często powtarzają je dalej, wierząc, że inny świat nie istnieje. Mają urodzić syna, wzrok mieć wbity w siebie, być posłuszne i pracowite. Matka ogranicza córkę, córka swoją córkę. A jednak stan ten nie musi trwać wiecznie i właśnie o tym jest ta powieść.

Autorka lawiruje między perspektywami trzech kobiet, którym przyszło żyć w zupełnie innych czasach. Wokół nich natomiast jest pełno kolejnych, które choć tak inne, doświadczają podobnego. W końcu eszystkie pochodzą z Palestyna, choć żyją lub nawet wychowują się na Brooklynie. Fareeda z rodziną uciekła z ojczyzny przed wojną, Isra została oddana jej synowi i przeniosła się za nim do obcego państwa, a jej córka Deya wychowywała się jako dzieck...

🔹️Dziś książka ukazująca obraz islamskiej kobiety. Książka była wydarzeniem ubiegłego roku. Uważam, że warta jest Waszej uwagi.
🔹️Isra wraz z rodziną swojego męża przeprowadza się do USA. Nowy kraj to zapowiedź nowego i lepszego życia, tak bardzo różnego od tego w Palestynie. Tylko czy na pewno można uciec od przeznaczenia. Deya, córka Isry dorasta na Brooklynie i nie chce podporządkować się surowym islamskim zasadom. Chce żyć i decydować po swojemu. Jednocześnie odkrywa okrutną prawdę i swojej rodzinie.
🔹️Autorka jest palestynką, wychowaną w USA. Bardzo szczegółowo przedstawiała obraz życia islamskiej kobiety a właściwie jej przeznacznie, bo tak jest to określone.
Kobieta jest tylko "narzędziem".Jej obowiązkiem jest zajmowanie się domem i rodzenie dzieci, szczegolnie chłopców. Dziewczynki są niepożądane i traktowane jak zło konieczne.
🔹️"Wpojono nam, że musimy same siebie uciszać, że milczenie nas ocali". Kobiety nie mają prawa głosu. Muszą być posłuszne mężczyźnie we wszystkim. Za nieposłuszeńtwo były karane biciem a nierzadko i śmiercią...
🔹️Przerażający obraz roli kobiety jako "rzeczy", nie mającej praw a jedynie mającej obowiązek służyć mężczyźnie. Córkę należało jak najszybciej wydać za mąż. Dziewczynki nie miały prawa się uczyć, a jeśli już to najlepiej aby były to szkoły islamskie.
🔹️Dla nas kobiet w Europie taka rola kobiety jest nie do zaakceptowania. Mamy swoje prawa i mamy prawo głosu. Nasz los jest w naszych rękach. Same o sobie decyd...

Powieść „Pamiętaj, że nie jesteś mężczyzną” pokazuje nam jaką rolę w muzułmańskim świecie pełnią kobiety.
Przeraził mnie fakt, że w tej religii o wyborze kandydata na męża decydują rodzice, a właściwie ojciec. Kolejnym szokiem jaki przeżyłam czytając tą książkę jest to, że dla rodziców bardziej liczy się wydanie za mąż córki niż jej edukacja, a co za tym idzie wykształcenie. Często 14 latki mają dużo starszych od siebie mężów. Można śmiało stwierdzić, że to jest pedofilia. To jest chore. Przykro mi jest, że takie praktyki mają miejsce we współczesnym świecie. Według mężczyzn wyznających tą religię miejsce kobiety jest w kuchni. Została stworzona tylko po to, żeby rodzić dzieci, sprzątać i usługiwać mężowi. Mężczyźni często biją swoje żony.
W omawianej historii mamy dwie główne bohaterki.
Pierwsza z nich to 17-letnia Isra. Żyje w latach 90tych. Ojciec co chwilę przyprowadza do niej różnych kandydatów na męża. Ona wolałaby się uczyć i czytać książki. Jednak poddaje się woli swojego ojca i wychodzi za mąż za wybranego przez niego kandydata. Adam mieszka w Ameryce. Opuszcza rodzinny dom. Ma nadzieję, że w Brooklynie będzie miała lepsze życie. Czy tak faktycznie było?
Było mi przykro, gdy czytałam, jak zachowuje się jej teściowa. Fareeda za wszelką cenę chciała mieć wnuka. Jak zachowa się, gdy jej synowa urodzi córki? Tutaj wylałam morze łez.
Drugą bohaterką jest osiemnastoletnia Deya. Tutaj akcja dzieje się w 2008 roku. Dziewczyna jest córką Isry i Adama....

🩸Książka Etaf Rum jest historią pozostawiającą po sobie trwały ślad. Czytając ją nie mogłam pohamować emocji. Był smutek i wście­kłość. Była bezsilność i były łzy. To, co muszą znosić palestyńskie kobiety jest dla mnie niewyobrażalne. Okropne i straszne. Ale tak jest. Bo tradycja. Bo inaczej "nie wypada". Bo tak jest i kropka.

🩸Ta historia pokazuje pewną perspektywę: mamy dwie linie czasowe oraz dwie bohaterki (niekiedy trzy). Każda z nich ma swój głos: poznajemy ich codzienność, rodziny i towarzyszymy w trudnych chwilach. Choć narracja prowadzona jest w trzeciej osobie to nie wprowadza to jakichś zawirowań w fabule. Wręcz bym powiedziała, że taki zabieg daje szersze spojrzenie na życie tych kobiet.

🩸Co mnie najbardziej zaskoczyło, to forma powieści. Spodziewałam się bardziej historii w rodzaju wspomnień/ pamiętnika, a dostałam pełną wątków tematyczną opowieść, gdzie losy trzech kobiet mają znaczenie. Było to coś niebywałego! Na pewno jeszcze nie raz będę do niej wracała, bo to także istna skarbnica cytatów:

"Dorastanie w tej rodzinie było trudne. To, że traktowano mnie inaczej niż braci, ponieważ byłam dziewczyną, że co rano budziłam się ze świadomością, że moja przyszłość jest tak bardzo ograniczona. Że tak bardzo się różnię od większości dzieci w szkole. To było coś więcej niż samotność. Czasem myślę, że to było również przeciwieństwo samotności, poczucie, że jest wokół mnie zbyt wielu ludzi, zbyt wiele narzuconych, wymuszonych relacji, że m...

Bolało. Wrzynało się, kłuło i paliło.

Każda najmniejsza myśl o kobietach, których życia można nazwać mianem zwykłego okrucieństwa. Piekłem, które zostaje zesłane przez ludzi, przy których powinno się czuć bezpiecznie.

,,Pamiętaj, że nie jesteś mężczyzną" to książka o Palestyńskich kobietach. Historia zapisana na jej kartach, nie była łatwa i nie żałuję, że robiłam do niej dwa podejścia. Potrzebny był czas, żeby objąć rozumem to co w niej spotkałam, a co dzieje się wciąż poza nią na świecie (co gorsza).

Wpajanie, że kobieta=gorsza. Nastawienie, że małżonka ma tylko rodzić dzieci, nie mówiąc już o samych chłopcach(!). Być posłuszna i podległa mężczyźnie. Mężowi wybranemu przez ,,rodzinę". Nie z miłości, czemu ma mieć takie przywileje? Czemu ma mieć jakiekolwiek? Powinna pamiętać o zakrywaniu swojego grzesznego ciała, nie wychodzeniu z domu bez pozwolenia i dawaniu tego, czego oczekuje mężczyzna. Ma czuć, że jest przy nim nikim.

Uczenie od najmłodszych lat, żeby czuła wstyd przez to, że w ogóle jest kobietą. Sama katowała się za to, że nie spełniła cudzych oczekiwań i znosiła ciosy od (teoretycznie) najbliższych, ale i również obcych - wszystkich tych, którzy czują władzę na samo słowo KOBIETA.

To książka, która przytłoczy. Zaboli. Spowoduje przykrość i wywoła refleksje.

TW❗przëmoc, wykorzystywanie sëksuālne, aranżowanie małżeństwa.

Książka jest niczym innym jak obcowaniem z kulturą Wschodu, która zmusza ludzi do ciągłego życia w kłamstwie. Czy to w Palestynie, czy w Ameryce zasady są zawsze te same - kobiety mają przydzielone role, muszą siedzieć cicho i godzić się na przemoc ze strony męża, czy teściów. Autorce udało się pokazać ogromną przepaść kulturową, mamy tu wiele szczegółów i zwyczajów z życia palestyńskich żydów.
Nie jest to historia inna niż wszystkie, nie ma w niej nic nowatorskiego. Życie jakiego my nie znamy - bez telefonów, laptopów, przyjaciół, ciągłe ograniczanie swobód, to świat, w którym bezpieczniej jest poddać się niż bronić. Opowieść matki i jej córki, a także teściowej uświadamia nam, że pomimo upływu czasu i wymiany pokoleń bohaterki te ciągle stają przed tym samym problemem. Obserwujemy powolną przemianę najmłodszej z nich, powolne uświadamianie sobie, że jako kobieta także posiada swoje prawa. Być może ten zabieg miał uczynić z książki bardziej nowatorską lekturę.

Napisana dość prostym językiem, pełna dialogów opowieść jest na pewno wciągająca, jednak nie ma w niej nic odkrywczego. Hasła na okładce sygnalizujące lekturę, o jakiej jeszcze nie słyszeliśmy są wyłącznie chwytem marketingowym. To historia na kilka wieczorów, którą zapomina się zaraz po przeczytaniu.