Cytaty z książki "Pamiętnik narkomanki"

“Odrodziłam się z własnej słabości, z bezradności wobec świata. Nastąpiło wyzwolenie i stałam się sobą. Połączyłam w sobie sprzeczności”

“Życie: są to strome schody do Nieba, wąskie i bez oparcia. Możesz iść prosto w górę i nie oglądać się za siebie. Kiedy utracisz równowagę, zranisz się, lecąc w dół. I zaczynasz wędrować od nowa, jeżeli masz jeszcze siły. Nie możesz się zatrzymać - nie da się żyć ani ustać na żadnej krawędzi, trzeba kroczyć lub spadać. I tak do końca życia”

“Jeżeli życie zostało nam dane, nie można ciągle pytać o jego sens, tylko tak je przeżyć, by spełniało się codziennie”

“Każdy ma swoje dno i musi sam się od niego odbić.”

“Dla mnie pierwszą przyczyną narkomanii jest dom rodzinny, to jest brak ciepła, brak zrozumienia, brak poczucia bezpieczeństwa, brak czasu. Gdzieś gubi się dobry kontakt i sięga się po pierwszą dawkę. Nie musi to być dom rozbity, patologiczny, wystarczy, że wszyscy żyją obok, daleko, bardzo daleko od siebie. ”

“... z narkomanii wychodzi się samemu, oczywiście przy pomocy innych, ale samemu. Jest to walka ze słabością, wolą, tęsknotą, ze swoją popapraną osobowością. ”

“...ktoś, kto podaje narkotyk, nie robi tego z miłości, lecz dlatego, że nienawidzi.”

“To rzeczywistość jest obłędem, a chorzy są ci, którzy się przystosowali. ”