Pan burmistrz z Pipidówki

Jak powiedział Napoleon wycofując się spod Moskwy: " Wzniosłość od śmieszności dzieli tylko krok." Taki jest też "Pan burmistrz z Pipidówki".
I prawdę mówiąc zdumiona jestem, widząc książkę na półkach mniej znanej klasyki zamiast wśród lektur szkolnych. Bo choć Bałucki pisze o zapyziałym galicyjskim miasteczku - w małomiasteczkowej mentalności do dzisiaj nie zmieniło się nic. Kompletnie nic.
Nawet teraz Pipidówką może być każde małe miasto w Polsce - satyra wciąż pozostaje żywa i boleśnie prawdziwa. Szczególnie w czasie wyborów zyskuje na aktualności.
Małomiasteczkowe kompleksy, koterstwo, prywatne wojenki, wzajmena zawiść, czcze gadanie i szał gruszek na wierzbie. Brzmi znajomo, prawda? Już choćby dlatego "Burmistrz z Pipidówki" zasługuje na więcej uwagi. Bo gdy odrzucić żartobliwy ton opowieści, historia staje się gorzka i nie ukrywam - smutna. To przykład tego jak władza może doprowadzić do upadku porządnego człowieka. Od bohatera do zera w rok. Fakt, burmistrz-prezydent to dorobkiewicz i prostak, lecz dał się poznać jako dobry gospodarz i administrator. Zniszczyła go zazdrość, pozerstwo i wybujałe ambicje. Spóźnione uczucie to już tylko gwóźdź do trumny.
W tym świetle Pocięglewicz to postać bez mała tragiczna.
"Burmistrz z Pipidówki" to dzieło uniwersalne, pasujące do każdych czasów.
Cieszy oko stylem i zmusza do refleksji. Wartościowa choć niedoceniana pozycja polskiej literatury. Zachęcam do poczytania. Zapewniam, że warto.