Pan ławy przysięgłych

To nie moje pierwsze spotkanie z Dugonim. Zaczęłam chronologicznie od Grobu mojej siostry oraz Jej ostatniego oddechu. Oceniłam je zresztą bardzo pozytywnie i stąd sięgnęłam po starsze zasoby autora.
Tytuł potrafi zmylić, ale tylko tych, którzy nastawiają się na literaturę sądową, a rzeczywiście z nią Pan ławy przysięgłych, nie ma zbyt wiele wspólnego. W sumie może to i dobrze, bo ja akurat nie należę do zwolenników tej tematyki i w pierwszym odruchu miałam ochotę odłożyć książkę. Dzisiaj mogę powiedzieć, że żałowałabym.
Pan ławy przysięgłych to kryminał w „starym, dobrym” wydaniu. To wielowątkowa opowieść w której chodzi o coś więcej niż przerażanie czytelnika coraz to bardziej wymyślnymi zbrodniami, czy opisami tortur. To historia, która łączy odległą przeszłość, historia której początek można datować kilkadziesiąt lat wstecz, konsekwencje wydarzeń przeszłych wydarzeń dają znak dzisiaj. Historia ocierająca się o zwykłych ludzi, ale i o możnych tego świata. Wśród nich pojawia się grupka ludzi, którzy muszą wziąć na swoje barki znacznie więcej, niż wydawałoby się możliwe. Giną ludzie, nawet tacy, których czytelnicy zdążyli polubić, giną i źli, ale akurat to nikogo nie dziwi, ani specjalnie nie rani. Dostają to, na co zasłużyli. To też jest plus historii Dougoniego, przynajmniej dla mnie, dla której dobrym zakończeniem historii jest turlanie złych w beczce naszpikowanej gwoździami.
Bohaterów Dugoniego się po prostu lubi. Wcale to nie dziwi, skoro kreśli ich jako o...