Opinia na temat książki Paprocany

Zwykle staram się dobierać lektury w mini pakiety. Trzy książki tego samego gatunku, autora, o tym samym regionie lub tematyce. Przyszła pora na Śląsk: reportaż, literatura piękna i coś lżejszego - padło na kryminał. Po „Kajś” i „Drachu”, które wprowadziły mnie w stan czytelniczego błogostanu, „Paprocany” nie udźwignęły ciężaru moich oczekiwań, choć wiedziałam, że to książka innego kalibru. Źle trafiłam, trzeba było poczytać opinie znajomych i wziąć się za coś w rodzaju „Pionka” Kuźmińskich. Miałkość fabuły połączona ze sztuczną figlarnością bohaterki, wulgarnym językiem, szybkim seksem w dużej ilości i nieśmiesznym humorem, obrzydziły mi powieść, ale doczytałam, bo kilka razy w roku melduję się z leżakiem na Paprocanach. Może gdybym „Paprocany” czytała w pakiecie z „365 dni” jakąś Chyłką i „Obiadem z Bondem”, powieść by się wybroniła do poziomu „dobrej” (6pkt). A tak tylko 5 pkt.

Najbardziej martwi mnie to, że oprócz Paprocan, kilka razy w roku wybieram się poopalać nad zalew Chechło, a kolejna część o tym tytule śpi sobie na czytniku. I pewnie zapomnę jak bardzo byłam rozczarowana „Paprocanami” i razem z „Chechłem” zmarnuję czas na leżaku. A może główna bohaterka wkurzająca i infantylna Zośka się uspokoiła, a może to wcale nie będzie o niej? Może nie bez powodu druga część jest oceniona wyżej?