Patrz pod: Miłość

Gdybym nie przeczytała kilka dni wcześniej "Czterdzieści dni Musa Dah" może dałabym się nabrać książce Grosmana na jej złożoność i drugie dno. Gdybym nie zobaczyła u Werfla, że można pisać o trudnej historii, o ludobójstwie, prosto i dobitnie a przede wszystkim bez bełkotu. Na szczęście (a może niestety) arcydzieło Werfla ustawiło dość wysoko standardy którym Grosman nie sprostał. Jest w tej książce geniusz ale jest też zwykły bełkot, który mnie zmęczył i zniechęcił do czytania czegokolwiek. Rozumiem intencje autora aby opowieść o Holokauście uczynić tak bolesną jak sam Holokaust ale nie przemówiło to do mnie, zadziałało może na moment po czym rozmyło się i straciło siłę oddziaływania. Pogubiłam się w poetyce i rozdmuchanych wątkach które po kilkunastu stronach przestały poruszać a zaczęły męczyć. "Zmęczenie" z tym będzie mi się kojarzyć książka Grosmana. Nie pozostały mi po jej przeczytaniu wzruszenie, refleksja czy smutek ale tylko niechęć.

Imho nieco przekombinowane, acz interesujące.