Wchodzi koń do baru

Tak po prawdzie 7 gwiazdek, jedna za efekt zaskoczenia.
Twórczość Grossmana nie była mi znajoma, a tytuł, choć obijał się o oczy, niekoniecznie mnie zachęcał. Zwłaszcza w połączeniu z opisem okładkowym o rozliczeniu z przeszłością, zdradzie i tym podobnych, a to wszystko podane w postaci monologu stand-upowego komika. Nie przepadam za tym rodzajem rozrywki, delikatnie mówiąc i nie chciałam tej powieści czytać. Jednak życie po raz kolejny pokazało, że warto wychodzić poza swoje utarte szlaki ulubionych tematów i gatunków.

Książka jest niesamowita pod wieloma względami.
Po pierwsze wpada się w nią od razu na całego - mimo moich obiekcji po 15 minutach lektury wiedziałam, że doczytam do końca. Podstarzały komik prosi przyjaciela z lat młodości, żeby zobaczył jego występ. Od razu wiadomo, że jest jakaś tajemnica na rzeczy, a to kusi. I owszem, dowiadujemy się co łączyło bohaterów, ale kiedy tajemnica wychodzi na jaw, okazuje się, że nie to stanowi istotę historii.
Po drugie, bohater budzi emocje - i ten dorosły przeraźliwie smutny arlekin i ten chłopak niski, wątły, którego zadaniem było odgonić (no, nie napiszę co). Również rzeczony przyjaciel ma swoją opowieść, ledwo co pokazaną, a jednak namacalnie wyczuwalną.
Po trzecie, plastyczność opisu, teatralność fabuły, celność języka uwiodły mnie. Jestem pełna podziwu wobec autora, a drugie brawa należą się tłumaczce.
I po czwarte, osobne wyrazy uznania należą się za postać karlicy - to było coś, przeczyt...