Pax. Droga do domu

Czasami pojawiają się w naszym życiu książki, które są antidotum na wszelkie przeciwności. Są jak krzyk, który daje do zrozumienia, aby zajrzeć w głąb siebie. Których obecność jest kojąca, mimo wylanych łez. Kiedy po raz pierwszy poznałam Paxa i Petera, widziałam, że ich towarzystwo właśnie takie będzie. Chociaż pierwsze ich przygody składały się na wiele łez, to wiedziałam, że ci dwaj bohaterowie, tak różni, a jednak tak podobni, zamieszkają w moim sercu na długo. Wszak ich burzliwa podróż prowadziła właśnie tutaj. Do domu. Ich droga jest piękna, smutna i pełna nadziei, prowadzi ich do rozwoju, samopoznania, by ostatecznie poprowadzić ich przez traumę i uzdrowienie. Autorka po mistrzowsku tworzy emocje, które są namacalne. Pennypacker trafia w sedno, dając Paxowi głos, przedstawiając jego niewiarygodnie złożone życie wewnętrzne, doprawiając to idealną ilością patosu. Historia Paxa i Petera, to historia, która złamie serce i odbuduje je na nowo. Historia, która jest błyskotliwa, piękna, a jednocześnie zapierająca dech w piersiach rozmyślania o naszym człowieczeństwie i naszej brutalności. Wierzcie mi, jestem ogromnie wdzięczna za te książki, bo od czasu do czasu każdy z nas takich historii potrzebuje, które przypominają, że nawet w najbardziej popękanym sercu nadzieja zawsze znajdzie sposób, by zabłysnąć choć odrobinę. Pax, to perełka wśród powieści dziecięcej, która przypomina, dlaczego książki są ważne i potężne.

W dwudziestym pierwszym wieku raczej rzadko wracamy pamięcią do wyniszczających wojen. Nie zwracamy już uwagi na to, jak to jest żyć w niewoli, bo po co, skoro teraz większość z nas ma wszystko? Co prawda, zmagamy się aktualnie z innymi problemami, lecz warto, choć na chwilę odświeżyć w pamięci dawne, makabryczne wydarzenia, które były przecież źródłem traum starszych pokoleń. W drugiej odsłonie "Paxa" Sara Pennypacker podobnie jak w pierwszej części wskrzesza czasy zarażonych wojną ludzi, opowiada o rodzinach z wyboru i uzdrawiającej mocy miłości. Zapraszam was zatem do wykreowanego przez nią świata, który z pewnością was uwrażliwi.

Minął cały rok, odkąd Peter i jego przyjaciel, lis o imieniu Pax, widzieli się po raz ostatni. Kiedyś nierozłączni, teraz żyją osobno. U obu zaszły wielkie zmiany! Pax i jego partnerka powitali bowiem urocze szczenięta, które muszą chronić w świecie pełnym zagrożeń, a Peter zaś – dręczony poczuciem winy i samotnością – odchodzi od Voli, kiedy ta oferuje mu dom. Postanawia dołączyć do grupy entuzjastów, których celem jest zaleczenie ran zadanych przyrodzie przez zarażonych wojną ludzi.
Gdy jedno ze szczeniąt Paxa zapada na ciężką chorobę, lis zwraca się do jedynego człowieka, któremu może zaufać. I chociaż Peter bardzo się stara otoczyć zranione serce twardą skorupą, ciepłe uczucia i tak znajdują do niego drogę.
Chłopiec i lis wyruszają w drogę do domu, podczas której pomagają zdrowieć sobie nawzajem.

Przyznam szczer...

Nigdy nie spodziewałam się, że ta opowieść będzie miała swoją kontynuację. Zakończenie pierwszej części było jak cios nożem w plecy, pewnie dlatego autorka zobowiązała się napisać dalszą część, która jest niczym opatrunek. Lis i jego chłopiec doświadczyli już w swoim życiu wiele, zbyt wiele jak na tak młody wiek. Pomimo, że każdy z bohaterów poszedł w swoją stronę nigdy nie zapomniał o przyjaźni jaka ich połączyła. Ich drogi znów się skrzyżują, a obok tytułowego PAX-a oraz chłopca przywitamy jeszcze jedną niezwykle ciekawą postać - lisiczkę.
Bardzo trudno pisać o książce, która jest niezwykle piękna i uniwersalna w swym przekazie, ucząca wrażliwości, otwartości i ogromnego szacunku do drugiej istoty. Ta opowieść wyryje się w Waszej pamięci, wzruszy do łez i kategoria wiekowa przypisana do tytułu nie ma tu żadnego znaczenia.

Bardzo bym chciała by obydwie części znalazły się w kanonie lektury obowiązkowych.