Pensjonat Samotnych Serc

"Pensjonat Samotnych Serc"to idealna lektura dla wielbicieli książek obyczajowych.Znalazłam tu wszystko czego oczekiwałam.Ciekawą fabułę,trudne sprawy i różnorodnych bohaterów. Były momenty ,podczas których uśmiech nie schodził mi z twarzy oraz takie,których sama nie chciałabym doświadczyć.Historia toczy się dwutorowo (bardzo to lubię w książkach). Głównym miejscem zdarzeń jest miejscowość Borówki, położona na Mazurach w okolicy lasów i jezior.

Właściecielką Pensjonatu jest Wiesia Kasiuk.W codziennych sprawach pomaga jej syn Artur.
Pewnego dnia do pensjonatu przyjeżdża rozstrzęsiona, młoda kobieta.To Matylda.Ma za sobą nie udane małżeństwo,a do Borówek przyjechała za namową przyjaciółki .Pierwsze dni pobytu nie są dla niej łatwe.Mąż sadysta nie chce dać kobiecie spokoju. Dzwoni,pisze sms-y , w których zmusza ją do powrotu oraz grozi ,że ją znajdzie i ukarze.

"-Znajdę cię! Gdziekolwiek się ukryłaś,prędzej czy pózniej tam dotrę.-Wojtek zaśmiał się nerwowo.-Nigdy ode mnie nie uciekniesz. Należysz do mnie! Zapamiętaj to sobie raz na zawsze."

Pani Wiesia to kobieta o złotym sercu . Przyjeżdżają do niej ludzie z całej Polski,a ona służy im radą .Przyjmuje ich pod swój dach,piecze pyszne szarlotki i serwuje domowe obiady. Stają się oni w ten sposób nowymi członkami jej rodziny.Każde zbolałe serce znajduje tu ukojenie i spokój.

"Bo w pewnym sensie pensjonat pani Wiesi był domem dla dziesiątek ludzi,którzy przekroczyli jego próg,wypłakiwali...

Sam pomysł na powieść dobry, sadystyczny mąż - niezły portret. To do cholery, dlaczego tylko 5 gwiazdek?! Tandetne i banalne zeswatanie A i M. Aż mnie zęby zabolały od tego rozwiązania, do którego notabene, autorka dążyła od pierwszych stron książki. Pani Wiesia? Słodka do wymiotów, kobieta bez wad, normalnie dobra wróżka.

Autorka znalazła równowagę, przeplatając bieżącą akcję ze wspomnieniami bohaterów poturbowanych przez los. Można nieco ochłonąć od balastu życiowego i trudnych emocji. Od razu pokochałam panią Wiesię o złotym sercu i anielskiej cierpliwości. Gospodyni azylu dla ludzi po miłosnym zawodzie troszczy się o gości. Wysłuchuje ich, koi ich serca, leczy ich smutek, daje siłę i nadzieję, napełnia szczęściem i wewnętrznym spokojem. Bohaterowie realistycznie wykreowani, z paletą zalet i wad stali się moimi znajomymi, oprócz Wojtka. Trochę sztuczne według mnie były rozmowy Matyldy z rodzicami. Akcja powieści dla mnie przewidywalna, lecz nie odebrało mi to przyjemności czytania. Byłam pewna, że to książka na jeden raz, a tu niespodzianka – emocjonujące zakończenie i ciekawość, co będzie dalej.

Książkę dobrze się czyta, chociaż z pewnymi wyjątkami. Historia Matyldy chwyta za serce. Opisy tego, przez co przechodziła, wywoływały we mnie bunt, niezgodę na takie traktowanie kobiety i przyprawiały o ciarki. Autorka wiarygodnie opisała zachowanie ofiary i jej kata, mechanizm działania psychopaty, jego metody działania i techniki osaczania ofiary. Od podszewki ukazała toksyczny związek, przebiegłość i inteligencję kata oraz bezsilność ofiary. Pokazała, jak znaleźć w sobie odwagę, by uczynić pierwszy krok ku wolności, jak być w tym wytrwałym. Autorka zwraca uwagę, by pielęgnować teraźniejszość i docenić stabilizację, zwyczajność, przewidywalność. To także obraz skomplikowanych rela...

Jak to jest, że za każdym razem gdy sięgam po powieść obyczajową podejrzewam jak się ona skończy, a i tak całość czytam z zapartym tchem? Tak było i podczas czytania "Pensjonatu Samotnych Serc" Zofii Ossowskiej.

Pensjonat Samotnych Serc, czyli pensjonat w którym każda zraniona dusza znajdzie ukojenie. Prowadząca go pani Wiesia jest znana w całej okolicy ze swojej życzliwości oraz pysznych szarlotek. Tym razem do tego zacisznego miejsca, o którym nie znajdziecie ani jednej wzmianki w Internecie, przyjeżdża młoda kobieta z Warszawy - Matylda. Jakie tajemnice skrywa jej przeszłość oraz co ukrywa tajemniczy syn właścicielki pensjonatu?

Już od pierwszych stron dałem się wciągnąć w historię tej doświadczonej przez los kobiety, Matyldy. Z każdą stroną coraz lepiej poznajemy jej przeszłość, tworząc zarys jej prawdziwego życia, które skrywało się pod otoczką idealnego życia. Powieść ta pokazuje, że nie zawsze wszystko jest takie, jak nam się wydaje. Niejednokrotnie podejmujemy decyzje, które odbijają się na naszym całym dalszym życiu. Nie zapominajmy jednak, że zazwyczaj mamy przy sobie bliskie osoby którym możemy się zwierzyć ze swoich problemów.

Gdyby ktoś kilka lat temu powiedział mi, że aż tak bardzo polubię czytać powieści obyczajowe, zdziwiłbym się. Jak teraz jednak widzę, mają one w sobie to coś co wzbudza emocje w czytelniku. Może nie chodzi o skomplikowaną fabułę, zwroty akcji tylko EMOCJE od A do Z. Naprawdę, nie pamiętam kiedy ostatnio uronił...

W pobliżu jednego z mazurskich jezior znajduje się Pensjonat Samotnych Serc. Stary, piętrowy dom, którego gospodyni, pani Wiesia, robi najlepszą szarlotkę i troszczy się o dobro wszystkich swoich gości. Odwiedzają ją osoby, które pogubiły się w życiu i mają problemy, z którymi nie są w stanie sobie poradzić w pojedynkę. Matylda planowała ucieczkę od męża od miesięcy, ale dopiero teraz decyduje się na ostateczny krok.

Na początku nie miałam zamiaru czytać tej książki. Zamówiłam ją z myślą o mojej babci bo po opisie wydawało mi się, że to idealny tytuł dla niej. Z ciekawości zaczęłam czytać pierwszy rozdział i ku mojemu zdziwieniu okazało się, że mi się podoba. Od samego początku była bardzo ciepła i wzruszająca. Nie jest oczywiście idealna, ale oceniłam ją na mocne 3,5/5 gwiazdek. Autorka wykreowała cudownych bohaterów, a w szczególności panią Wiesię. Starsza pani prowadząca pensjonat docenia każdą chwilę i cieszy się z małych rzeczy. Do tego wspiera zupełnie obce jej osoby i traktuje je jak własną rodzinę. W książce ze względu na pensjonat, w którym pojawiają się osoby z problemami życiowymi poruszanych jest wiele poważnych tematów. Nie jest to może książka, do której będę wracać myślami i długo o niej pamiętać, ale dobrze się bawiłam podczas czytania.

Przyznam szczerze, że to moje pierwsze spotkanie z autorką, więc nie miałam pojęcia, czy ta książka będzie dobra. Zachęcił mnie opis i stwierdziłam, że będzie to idealna książka na przerwę od thrillerów. Tytułowy Pensjonat Samotnych Serc to stary, piętrowy dom, który mieści się w malowniczej scenerii, wśród mazurskich jezior. Gospodynią jest pani Wiesia, która jest cudowną, ciepłą osobą, dba o gości i piecze przepyszną szarlotkę. Pewnego dnia, do pensjonatu przyjeżdża Matylda – kobieta z wielkimi problemami, której życiem rządzi strach i smutek. Jej samotne serce zbliża się do serca syna gospodyni pensjonatu. Czy coś z tego będzie? Czy ich serca nie zostaną ponownie zranione? Od pierwszej strony tej książki da się poczuć niepowtarzalny klimat. Pani Wiesia – cudowna bohaterka, dobra babcia lub ciocia, którą chce się przytulić. Nie ukrywam, że chciałabym spotkać kiedyś w życiu taką kobietę. Ona rozumiała wszystko, była dobrym słuchaczem i znalazła radę na wszystkie rozterki. Podobały mi się wnikliwe opisy uczuć bohaterów, bo uważam, że dzięki temu można ich lepiej poznać, co oczywiście wpływa na ocenę książki. Przeczytałam tę książkę bardzo szybko, ale momentami musiałam ją odkładać, bo miałam łzy w oczach. Wielki plus za niepowtarzalny klimat i ogrom emocji, który pojawia się w tej książce. Polecam!

Tego miejsca nie znajdziemy w internecie. Miejsca magicznego, które potrafi sklejać złamane serca. Miejsca, prowadzonego przez przesympatyczną panią Wiesię:)
Właśnie do takiego pensjonatu trafia Matylda. Dziewczyna jest poraniona przez życie i ucieka przed nieszczęśliwą miłością. Ma nadzieję, że w pensjonacie odnajdzie spokój i zacznie życie na nowo.
Syn pani Wiesi, Artur, też w życiu nie jedno przeszedł. Pomaga matce przy pensjonacie i po jakimś czasie nawiązuje z Matyldą nić porozumienia. Czy znajdą siłę, żeby zapomnieć i przeszłości i rozpocząć wszystko na nowo?
Książka jest niesamowicie klimatyczna. Do takiego pensjonatu każdy z nas chciałby trafić. Zaszyć się nad mazurskim jeziorem, we wsi Borówki, i odnaleźć ciszę i spokój.
Końcówka książki zaskakuje i wiemy, że będą kolejne części tej historii, po która bardzo chętnie sięgnę. Książkę polecam na wakacje oraz jaką miłą lekturę przed snem:)

Wzruszająca opowieść o nieudanych i udanych związkach, super się czyta, czekam na dalszy ciąg...
Polecam