Percy Jackson and the Titan's Curse

 Takie książki to ja uwielbiam!
Percy dostaje pilną wiadomość z prośbą o pomoc. Okazuje się, że jego przyjaciel Grover znalazł dwójkę dzieci półkrwi o nieznanym pochodzeniu. Ale to nie wszystko. Późniejszy rozwój wydarzeń sprawi, że Percy wraz z przyjaciółmi i Łowczyniami Artemidy będą mieli tydzień na odnalezienie mitologicznej bogini łowów i zażegnać niebezpieczeństwo.
Z tego, co kojarzę, to książkę pochłonęłam w dwa dni. Akcja wciągnęła mnie dosłownie od pierwszej strony. Autor tym razem nie bawi się w długie wprowadzenia i od razu rzuca czytelnika w wir akcji. A później gna ona tak szybko, że trudno za nią nadążyć, a jednocześnie na tyle wolno, by się w niej nie zgubić. Nie nudziłam się ani przez moment czytania „Klątwy Tytana”. Wszystko dzięki częstym zwrotom akcji oraz napięciu trzymającego do ostatniej strony. Te pierwsze były na tyle zaskakujące, że kilka razy musiałam zbierać szczękę z podłogi (wtedy czytałam jeszcze w domu, a nie w autobusach!). Po prostu miazga!
W „Klątwie Tytana” dostajemy także emocjonalny rollercoaster. Częste były u mnie wybuchy śmiechu na kolejne zabawne fragmenty, dialogi, postacie czy komentarze Percy'ego. Ale w trakcie czytania obecne były też inne emocje, których nie poczułam przy poprzednich książkach Ricka Riordana. Były one związane z tym, że autorowi włączył się tryb George'a R. R. Martina. Także ten...
Skoro już jesteśmy przy postaciach (a właściwie ich śmierci, ale mniejsza) to są one ponownie świetnie skonstruow...

Obiecałam sobie, że nie tknę już nic z świata Percjegoo, taa...

Przeskoczywszy jeden tom zderzyłam się od razu z werbunkiem młodych herosów. I to jakich! Znam spoiler, kim faktyczne jest rodzeństwo Di Angelo (właściwie to jeden z powodów - tak bardzo chcę w końcu natrafić na tę postać), dlatego też spodziewałam się charakterystycznych postaci dla ich ojca, ale nie. Spotkaliśmy dwa stwory, właściwie to facet był główną postacią i - kurcze znam mitologie! - nie wiedziałam kim on jest. Nawet po tym, jak pokazał prawdziwą twarz. Oczywiście Annabeth zafundowała nam dramat, co w parze z porwaniem Artemidy było motorem książki.

Przyznać trzeba - ta część jest napisana lepiej, niż jedynka. Jasne, wraz z pisaniem człowiek się rozwija, ale tutaj czuć ewidentnie, że autor już nie będzie mnie zasypywał grypsem młodzieżówki, który, choć jest mi znany, nie bardzo pasuje do mojego gustu. Wolę jednak stare pismo i stare, znane słowa. Zoe na plus.

Percy jest nadal sobą - czyli Gryfon pełną gębą. Grover wciąż mnie zadziwia, kiedy zamiast skupić się na zadaniu, myśli o ... no, generalnie wszystkim (duży zakres tematu). Anna uwięziona, więc za dużo jej nie ma. Mamy za to Thalię. Paradoks, która nie cierpi Łowczyń, a jednak koniec końców robi TO, CO ROBI na końcu książki. Łowczynie strasznie zadzierają nosa, co mnie denerwuje bardzo. Bianca... dziewczyno! Pozostawiasz swojego brata pod opieką obcych ludzi po to, żeby przyłączyć się do bandy nieletnich dziewczynek p...

Z czytaniem serii, zwłaszcza ciągiem, jest taki problem, że w pewnym momencie można pogubić się, co było w której części, a wątki i historię trochę się zlewają. Percy'ego właśnie takim ciągiem czytałam i to bez przerwy, kończyłam jedną część i od razu zabierałam się za następną. Ale to tylko świadczy o tym, jak wspaniała jest to historia i jak dobrze się przy niej bawiłam.

Trzeci tom przygód Percy'ego nie odstępuje poziomem od pozostałych dwóch. Bardzo dobrze śledzi się przygody młodego herosa, który z każdą książką staje się coraz starszy. Wręcz rośnie ze swoim czytelnikiem. Minusem - ale to już moja personalna opinia - była Thalia. Denerwowała mnie i chociaż po 2 tomie chciałam jej więcej, tak szybko zmieniłam zdanie.