Opinia na temat książki Persepolis tom 1. Historia dzieciństwa

Pani Marjane Satrapi opiera historie na wspomnieniach. ,,Persepolis'' został wykonany w formie pamiętnika podzielonego na okresy ,,historyczne'' (dzieciństwo, dorastanie, dorosłość). Pisze oraz rysuje o tym, co zna, co przeżyła, czego doświadczyła. Przekazując zasłyszane dykteryjki z otoczenia, od bliskich czy osób, które mają coś do opowiedzenia. Wszystko to składa się na portret dojrzałej, choć rozrabiackiej kobiety dorastającej w czasach ewolucji kulturowej, gdy szach rządził w mahometańskim kraju - przyczyniając się do tyranii dyktatorskiej. Poznała, czym jest religijna hipokryzja, obserwowała jedną wojnę z Arabami, potem drugą wojnę z Irakijczykami, wojnę domową w Iranie. Utarczki między mamą, a jej samą stale bawią oraz mocniej zaznaczają, dlaczego dzieciństwo w Iranie nie było dla niej zwyczajną igraszką: wykazała się jako rezolutne dziecko, ciekawe świata, zainteresowane politycznymi dysputami rodziców. Rozbrykana dziewczyna, ale wrażliwa na krzywdę, dlatego, gdy popełnia błędy, stara się je naprawić.

W części drugiej, gdy wyjeżdża do Wiednia, by wstąpić do uniwersytetu, aby się rozwijać, emancypować oraz zdobywać wykształcenie - uczestniczy w tyglu rosnącej w siłę popkultury czy muzyki metalowej. Poznając pierwszy smak miłości czy rozczarowania Europą. Satrapi podejmuje się krytyki społecznej, a także nie boi się odsłonić przed czytelnikiem: wrzucając w kadr własne obawy, wątpliwości czy nadzieje. Jest szczera, bezpośrednia, w głębi serca pozostaje dzieckiem, które marzyło zostać prorokinią, i poniekąd jej się to udało - choć nigdy nie odnalazła się w sytuacji polityczno-społecznej, z uśmiechem na twarzy maszeruje przez życie, znosi trudy czy niepowodzenia. Burzy fasady fanatyzmu religijnego czy terroryzmu w Iranie - to rząd odpowiada za wizerunek jej ojczystego kraju przyczyniając się do upadku wolności oraz słowa, gdzie kobiety miały rozkaz założyć chustę na głowę, bo ktoś z góry stwierdził, że włosy są podniecające, dlatego odsłonięte kobiety zachęcają mężczyzn do rozluźnienia obyczajowego (!). Nieporadność polityczna sprawiła, że kraj popadł w paniczny strach przed prześladowaniem czy represją. Marjane sprytnie naśmiewa się z nieporadnych przepisów społecznych, ale nie zapomina o poświęceniu ludzi, którzy rzeczywiście oddali życie, by wyzwolić kraj spod reżimu i ,,perskich'' ignorantów. Opowiada o pierwszej prywatce, pierwszym papierosie czy o pierwszej przeprowadzce, zachowując pamięć o wujach, ciotkach czy babce, która moim zdaniem - najbardziej przyczyniła się do rozwoju osobowości Satrapi, która nigdy nie dała się podejść dyktatowi społecznemu nie zostając cudzoziemką (a raczej emigrantką) z naleciałościami irańskiej rewolucji kulturowej za granicą.