piekło-niebo

Nowa powieść Pawła Fleszara to kryminał, ale nietypowy. Autor pisze bardzo powściągliwie, styl opowieści przypomina raport policyjny; fakty podawane sucho i beznamiętnie, dość szczegółowo, niewiele pokazywanych emocji, ale odnoszę wrażenie, że temat wiodący powieści – zabójstwa i gwałty na dzieciach – wywołuje tak wiele emocji, iż stanowią dla siebie swoistą przeciwwagę.
Bohaterowie, nawet porażeni brutalnością zdarzeń, nie uzewnętrzniają uczuć, każdy z nich ma swoje wewnętrzne demony, które równoważą grozę pracy śledczego. Styl pisania, świetnie zestawione fakty, szybko układają logiczny ciąg przyczynowo-skutkowy i … ciągle wodzą na manowce. Do końca nie odkryłam motywu, zabójcy. Skutecznie dawałam się prowadzić od tropu, do tropu i z powrotem.

Intryga nieodgadniona, akcja dynamiczna, fabuła wielowątkowa.

Powieść czyta się dobrze, jest wciągająca, zagadkowa. Na swój sposób inna od współczesnych książek kryminalnych.

Czekam z niecierpliwością na kolejną powieść z Witem Nawrockim:)

Grzechy przeszłości

Chyba nic nie szokuje tak jak zbrodnie dotykające małe, niewinne dzieci. Autor od pierwszych stron bombarduje czytelnika właśnie taką zbrodnią. Kraków, maj 2019 roku, nad zalewem zostają odnalezione zwłoki dziewięcioletniego chłopca, wszystko wskazuje na uduszenie i gwałt. Policja zaczyna podejrzewać, że w mieście grasuje jakiś pedofil, zboczeniec, szczególnie, gdy w innych częściach miasta dochodzi do kolejnych porwań i zbrodni. Czy policjantom uda się dorwać zwyrodnialca nim zginie kolejne dziecko? Co wspólnego ma z tymi przestępstwami papierowa zabawka "piekło-niebo" znajdywana przy ofiarach?

W powieści prócz głównego wątku autor porusza sprawę Sylwestra Augustynka, zwanego Gumisiem, terrorysty III RP, który bombardował Kraków bombami, jak i filmu braci Sekielskich, który miał w tym roku premierę. I właśnie to mnie zirytowało, fakt, że autor porusza problem pedofilii wśród duchowieństwa, żeby jeszcze ten wątek miał powiązanie z głównym wątkiem powieści, to by było to zrozumiałe, ale tak, odebrałam to jak atak autora na Kościół, zupełnie niepotrzebny tutaj, całkiem zbędny, tak jakby autor chciał by fabuła powieści była jeszcze bardziej kontrowersyjna. A ja czytając od razu pomyślałam, no tak, musi być jakieś rzucanie błotem na księży i Kościół.
To jedyny zarzut z mojej strony. Bowiem bohaterowie, szczególnie Wit Nawrocki, Klaudia Bator i Imbir zdobyli moją sympatię, a autorowi udało się mnie zwieść i nie udało mi się samej odkr...

Kraków, maj 2019 roku. Dzieci z trzeciej klasy podstawówki przygotowują się do pierwszej komunii, kiedy nad zalewem zostają znalezione zwłoki jednego z nich. Ślady świadczą o brutalnym zabójstwie. - tak głosi opis tej powieści. I ja pomyślałam, że to może być kryminał, jakich mnóstwo na rynku. Nic bardziej mylnego!

Ależ mnie ta historia wciągnęła! Jeju, jakie to było dobre! Jest coś w tej książce takiego, że miałam wrażenie, że czytam o prawdziwych zdarzeniach, co sprawiło, że to wszystko było jeszcze bardziej makabryczne i przerażające.

Dawno nie miałam styczności z tak zawiłą sprawą kryminalną. Wydawnictwa trochę przyzwyczaiły nas do prostych historii, więc tutaj było niemałe zaskoczenie. Działo się dużo, napięcie budowane było już od pierwszej strony, a zakończenie zaskoczyło mnie wybitnie mocno, mimo że autor podrzucał czytelnikowi tropy od samego początku. Do tego doszłam jednak dopiero po poznaniu zakończenia - brawo!

Język powieści jest dosadny. Paweł Fleszar nie certoli się w tańcu i pisze jak jest. Mnie to mocno poruszyło, ale jeszcze mocniej dało do myślenia. Nie zdradzając zbyt wiele z fabuły, zastanowiło mnie, jak bardzo przeżycia z dzieciństwa wpływają na nasze dorosłe ja.

„Piekło-niebo” to książka dla ludzi o stalowych nerwach i mocnym żołądku. Dla mnie to była niezwykle emocjonująca podróż i to nie wyłącznie pozytywna, bo smutek i złość rościły sobie pra...

piekło-niebo to moje trzecie spotkanie z twórczością Pawła Fleszara, czyli towarzyszę mu od początku i przyglądam się jego rozwojowi. Ogromnie mnie cieszy, że każda kolejna książka jest lepsza, choć powiedzenie o tym kryminale, że jest lepszy, to jakby nic nie powiedzieć. piekłem-niebem Fleszar udowadnia, że umie napisać rasowy kryminał, który potrafi przykuć czytelnika i nie omija trudnych tematów.

We wcześniejszych książkach Pana Pawła akcja rozgrywała się w Krakowie. Tym razem również autor Powodzi zabiera nas do Krakowa, ale nie nastawiajcie się na zwiedzanie z przewodnikiem. Nie będzie katalogowo, ani pocztówkowo. Mamy rok 2019. Jest maj i trzecioklasiści szykują się do pierwszej komunii, a tymczasem nad Zalewem Nowohutnickim zostają znalezione zwłoki dziewięcioletniego Manuela Byrdy. Wszystko wskazuje na to, że było to morderstwo na tle seksualnym. Ale najgorsze dopiero się zaczyna, bo dochodzi do zaginięć i kolejnych morderstw. Policja nie może pozwolić sobie na nie zasypianie gruszek w popiele. A upływający czas nie jest ich sprzymierzeńcem. W sumie w tym momencie mogłabym skończyć, bo jeśli napiszę coś jeszcze, to mogę zdradzić zbyt wiele. Od teraz muszę się bardzo pilnować.

Tytułowe piekło-niebo to zabawa/papierowa zabawka, która była dość popularna w czasach mojej młodości. Z jednej kartki odpowiednio złożonej, tworzy się figurę składającą się z połączonych czterech stożkó...

To było moje pierwsze spotkanie z Pawłem Fleszarem – przeglądałam akurat nowości na półce w Legimi i okładka przykuła moją uwagę. I naprawdę nie żałuję, że sięgnęłam po tę książkę, bo to dobry kryminał z zakończeniem, które okazuje się całkiem zaskakujące. Temat, który porusza autor w swojej książce nie jest mi obcy, ale jest na pewno jednym z trudniejszych do przedstawienia – chodzi głównie o krzywdę dzieci, tę najgorszą z możliwych. Do tego w tle mamy jeszcze głośną ówczesną premierę filmu Sekielskich dot. p*dofilii, która przeplata się w wątkach. Podobnie poruszany jest wątek Gumisia – znanego gangstera. Autor zgrabnie te wszystkie wątki złączył w jedną dobrą powieść, którą czytało się z zapartym tchem. I mimo tej mnogości wątków i bohaterów, raczej nie powinno być problemu z nadążeniem za fabułą, bo każdy wątek jest zgrabnie kończony i każda postać pojawiała się „po coś”. A sami bohaterowie? Podobała mi się ich kreacja, byli żywi, mieli swoje przyzwyczajenia, wyraziste charaktery. Mimo swoich wad podobała mi się postać Imbira. Do samego końca nie jesteśmy pewni kim jest morderca i dlaczego tak naprawdę morduje chłopców, a sama końcówka jest zaskakująca, bo tego się nie spodziewałam! Polecam tę książkę, ale bierzcie pod uwagę temat poruszany – nie będzie to dla każdego dobra powieść.