Opinia na temat książki Piękny i martwy

Lubicie, kiedy fabuła książki jest umiejscowiona w znanej wam scenerii?
Ostatnio mam szczęście do książek osadzonych w Poznaniu i okolicach. Przeczytałam aż cztery. Dzięki nim ten ponury jesienny Poznań, który oglądam codziennie, trochę się ożywił, co prawda tylko w mojej wyobraźni 😂 Myślę, że znajomość scenerii powoduje to, że odbieramy książki bardziej realistycznie. Też tak macie?
Nie wiem, czy realistycznie można odebrać romans, w którym jeden z bohaterów jest ... hm... mało żywy, ale chodzi, mówi i nawet robi bardzo niegrzeczne rzeczy 🤭 ale dzięki Ani Langner tak bardzo wkręciłam się w "Pięknego i martwego", że zapragnęłam pojechać na Morasko i odszukać Wietrzną 13 i ten nawiedzony (albo nie do końca) dom, w którym zamieszkała Jagoda i jej współlokator Martin.
Nie przepadam za fantasy. Na palcach jednej ręki mogę policzyć książki tego gatunku, po które sięgnęłam. Ale kocham książki Ani, za jej odjazdowe pomysły i nieprzeciętne poczucie humoru, za umiejętność oddania klimatu i przezabawne dialogi, za życiowe mądrości, które przemyca w swoich lekkich i totalnie pokręconych historiach.
W "Pięknym i martwym" znajdziecie to wszystko. I jesienny klimat z charakterystycznymi smakami i zapachami, i dreszczyk emocji związany z Halloween i domem na Wietrznej, i bohaterów, którzy pokazują nam jak cieszyć się z prostych i małych rzeczy i jak w tym zwariowanym świecie nie zgubić tego, co najważniejsze, i pozostać człowiekiem 🙂🙃
To jest historia, która przywraca wiarę w ludzi. Jest jak magiczna pigułka na poprawienie nastroju w deszczowe pochmurne dni, a pozytywna energia, która od niej bije jest absolutnie zaraźliwa.
Ps. Mam nadzieję, że autorka nie poprzestanie na historii Martina i Blue. Stworzyła tak charyzmatycznych bohaterów drugiego planu, że, mam nadzieję, doczekamy się i ich historii.